Sen kederlenme deye setir aralarına hördüm yoxluğunun sancılarını.
Eşidib ağlama deye bir saçaq altına sığınıb şimşek ses-küylerinde udqundum sensizliyin qışqırıqlarını.
Üreyinde bir bahar göre bilmeden, qanayan yaralarımı yaxşılaşdırmadan çıxıb getdin.
Getmeli idin, heç bir zaman dönmeyecek şekilde üreyimde sene dair ne varsa götürüb getdin.




Getdin deyirem heç bir zaman üreyime gelmemişdin sen.
Beli, bu cümleni qurmamaq üçün ne döyüşler verdim üreyimde bir bilsen.
Seni üzmemek üçün ağrılarımda demlenmiş bu cümleni hemişe texire saldım dodaqlarımda.
Tekliyinde coşan yaralarımı görme deye qelemi qırdım.




Adını anan dodaqlarıma kilid vurdum, seni üzecek tek bir söz söylemesin deye.
Sen varken teze tumurcuqlar açan sözlerim, yoxluğunda paslansın istedim.
Sen menim canım idin, sene ve gözyaşlarına qıya bilmedim.
Sene ezab vermemek üçün, üreyimdeki ''senden'' qaçdım.




Senin olduğun her yerden uzaqlaşdım.
Heyatdan, bu setirlerden qısacası her şeyden qaçdım.
Unutmaq üçün deyil, senin gedişini özümden gizlemek üçün.
Getmelerini texire saldım üreyimin sahillerinde.



Komaya girmiş varlığını, öz nefesimle yaşatmaq istedim.




Nefesi tükenmiş bir cana, ''canımı'' verercesine yoxluğuna izah eden sözlerden qaçdım.
Canımdan canımı qoparıb, bir az daha varlığında gülümseye bilmek üçün özümü seni xatırladan sözlerle ovutdum.
Özümü ''tekliyimle'' aldatdım. Gedişlerine neçe yalan uydurdum.
Neçe defe qaçılmaz bu gerçekle aynalarda üzleşmekden qorxdum.




Heç bir zaman dillendire bilmedim senin gedişini xatırladan sözlerle.
Amma udquna bilmedim, dodaqlarıma kilid vura bilmedim.
''Heç bir zaman üreyime gelmemişdin sen...''

Gece olub her kes evine qayıdanda anladım, senin bir daha dönmeyecek şekilde getdiyini.
Getdin, heç bir zaman geri gelmeyecekdin.

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (26.07.2012 / 13:29)