Heyatım qaranlıq idi , heyatıma güneş kimi doğdun. Ne qeder insan eksine çıxmaq, senin işıqlarını boğmaq istedi. Amma sonda onlar da başa düşdü senin şüaların sönerse menim de heyatımın söneceyini.
O qeder incitdi, ağrıtdı ki, şüaların meni amma heç vaxt kölge axtarmadım, düşündüm bu ağrıları verirsense mene şefasını – kölgeni de vereceksen.
Men heyatın bütün gözelliklerini seninle yaşadım. Men senin şüalarınla düzgün yolu tapdım, pisi, eyrini gördüm. Sehv addım atdimsa bele yene senin şüaların meni düzgünlüye çıxartdı.
İstiliyinle meni qucaqladın, mene heyat verdin. Gecelere nifret edirdim, seni elimden alırlar deye. Seheri sebirsizlike gözleyirdim. Her seherin açılışını, güneşin doğuşunu seninle birlikde izleyirdim.
Amma tekce yağışlı geceleri sevirdim çünki qoxusunda sen var idin sevgilim. Yadındadır el-ele tutub yağışın altında gezdiyimiz o sakit gece. Ele ilk görüşümüz de yağışlı bir günde idi. Yağışın yağmağı xeyirdir deyirdiler mene amma sonumuz xeyir olmadı sevgilim...
Vaxt geldi hiss etdim ki, ne yağışlı havalar, ne sakit geceler , ne de ki açılan seherler heç biri artıq bizi sevindirmir. Etdiyim sehvlere göre artıq şüaların bele mene istilik vermir, canımı çox üşüdürdü. Ve bu gün artıq o şüalardan eser-elamet yoxdur, men yene evvelki qaranlığımda boğuluram sevgilim.

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (26.07.2012 / 13:27)