Addım-addım üzerimize çökür itkin sevda…
ve ağırlığın terefinden hiss çoxalır gözlerimizde…
Eller bedende görüşünce ağlayır işıqlıq.
Varlıq çekilir kimsesiz bir künce, sessizce terefini müeyyen edir.
Her şey bize qarşı, her şey güne inad böyüyür öz içinde.
Halbuki biz tek sebebimiz üçün yollardayıq.
Sevgiyle irelileyirik ortaq ümidin işaretlediyi menzile…
…ve hele verilmemiş sözlerin xatirine üşüyür üreyimiz.
Titreyir ürkek qefesinde günlerle, gecelerle.
Bezen göz-göze gelirik. Yağış duasına çıxmış kimi susub,
quruyur dodaqlarımız. Bildiklerimizin tükendiyi o anda sebebler de sükut edir
ve bağlanır bütün gözler, bütün yuxular deyilir. Yalan da olsa
xeyallar cisime bürünür o qısa an içinde. Ardından keçmişe gülümseyirik
eynivaxtlı ve qeder hemişe bir addım kenarda bizi gözleyerken ruhlarımız soruşur.
Tek cavabı redd edir yarım ağılımız, ferarilik edir bedeninden.
Biz qorxuruq qalanların ortasında. Sevmekden imtina etmekden,
yorulmaqdan, geri dönmekden ve yolda itmekden qorxuruq.
En pisi de yeniden "men" olmaqdan qorxuruq.
Ecelsiz ayrılıqların iztirabı haqqında izah edilmiş hekayeler düşür yadımıza.
Abelardın qeyri-mümkün Heloise uğruna çekdiyi ağrılar,
Freudun Marthasına gününü eskik etmeden yazdığı hesret dolu dibsiz mektublar ve
Beethovenin bir sirr kimi saxladığı Ölümsüz Sevgilisine dair
mezara qeder yüklendiyi çaresizliyi…
Xatireler keçerken tekrar görüşür gözlerimiz
ve daha böyük cümleler qurulur "biz" terefinde.
O hal içinde başlayır ruhlarımız sevişmeye.
Bedenlerimiz torpağın altına girmek narahatlığından birtaraf sanki.
Ateş rengini geyinib "Eşq" olur o anlarda, hüceyrelerimiz bele yanır.
Heyatın bir keşfden ibaret olduğunu anlayırıq o ülvi şehvetin merkezinde
ve istemekden başqa çaremiz olmadığını.
Yaşamanın özünün "Sevmek" demek olduğunu öyrenirik…
Bir nöqte kimi… gözlenilen an ve menzilde…

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (26.07.2012 / 13:27)