Ruhumu yandırdıqdan sonra artıq damarlarımda gezen
sensizliyin bedenimi yaxan ağrısınımı?
O ağrını yatırtsın deye sığındığım amma sevgini orada da
hemişe amma hemişe itirdiyim soyuq küleklerimi?
Otağımın tavanındakı,yoxsulluğumu ve kimsesizliyimi xerc edib
içine doldurduğum o derin o sonsuz çatlaqların altında,
sen deye her gece girdiyim o vaxtsız ölümlerimi?
Gözlerinden azadlığa axan mavi çaylarda boğulduğum canım sevgilim,
söyle sene neyi izah edim?
İndi burada deyilsen...
Amma eşidirsen meni bilirem,
bağla gözlerini menim üçün ve dinle ne olar:
Bax mehrum...Bunun menasını bilirsenmi?
Yoxluğun; üreyimdeki bu ulduzsuz,
bu dibsiz qaranlıq gece...Yoxluğun;
otağımın divarlarına asdığım suretlerine baxarken,
gözlerinde unutduğum dalğın gözlerem...Yoxluğun;
könül bağçandan qopardıb verdiyin üçün soldurmayıb qurutduğum ve
eynile sevdam kimi sonsuzluğa mehkum etdiyim bu ağ güllerin,
sırf qelemini deydirdiyin üçün atmağa qıya bilmediyim bu kağızlar,
hediyyelerini qucaqladığın paket kağızların,sen gedince;
hele senin qoxunu verir deye üzerime geydiyim ve derin derin teneffüs etdiyim geyimlerin...
Yoxluğun;elinin,qoxunun,
nefesinin deydiyi her şeyi dünyanın en qiymetli xezinesi kimi saxlayan,
bu yarı deli,bu heyatdan qopuq ruhum.Bağla gözlerini ve mene bax.
Men deye ne varsa gördüyün, iste o senin yoxluğun..
Sehere qarşı çalan telefonumun ucunda "ne olar mene heyatdan daha pis davran"
deye-deye sayıqlayan o incik,o özüne çarpan sesimi?O hemişe çox uzağımdakı,
üzü bir başqasına dönük eşqini izah ederdin.Dehşetle izlerdim seni.
Bir ananın qarşılıqsız şefqetiyle dinlerdim, tek söz bele etmeden.
Sağaltdım yaralarını;o benövşeyiliklerin ve yara izlerinin ağrısını dodaqlarımla aldım,
yoxluğunda qanayan üreyimin qaranlıq otaqlarında saxlayar;
elinin,qoxunun ve nefesinin deydiyi her şey kimi onları da yığardım.
Ve sonra gederdin...
Meni, ay işığının rütubet qoxulu divarlarına vurduğu,
tek otaqlı sensizliyimde eşqimle,deliliyimle,
bu heyata

[1] 2 3 >>

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (26.07.2012 / 13:25)