Bakirelikden söz düşende ister-istemez meşhur Avstriya rejissoru Michael Hanekenin Nobel mükafatçısı, yazıçı Elfriede Jelinekin eyni adlı romanı esasında çekilmiş «Pianoçu qadın» filmini xatırlayıram. Azerbaycan tamaşaçısı ekranda sakit, darıxdırıcı heyat yaşayan ciddi, mühafizekar ana ve xarakter etibarile ele onun özünden ferqlenmeyen, 40-45 yaşlı bakire qızının münasibetlerini görende yeqin ki, çaş-baş qalıb….ve özüne sual verib: doğrudanmı müasir Avropa cemiyyetinde de valideyn yetkinlik heddine çatmış övladını nezaretde saxlayır, onun heyatına müdaxileler edir?

Çünki ilk baxışda filmdeki aile mühafizekarlığı tanış mühiti- Azerbaycan gerçekliyini xatırladır. Amma… yalnız ilk baxışda. Ümumiyyetle, Avstriya cemiyyeti bu gün müeyyen meselelerde mühafizekarlığını saxlasa da, her halda bakirelik tabusunu çoxdan adlayıb. Bes neden rejissor bu mövzuya müraciet edib?

Evvela, izlemeyenler üçün filmin qısa xülasesini anladım: «Pianoçu qadın» filminin baş qehremanı, musiqi professoru, bakire Erika qoca, deyingen, köhne düşünceli anası ile yaşayır, telebelerine Şubertin musiqisini öyredir. Ciddi insan kimi tanınan qadın dersden sonra pornomaqazinlere baş çekir, telebelerinden biri ona vurulanda ise bakire müellimenin tamaşaçını heyrete salan vehşi-mazoxist seksual istekleri üze çıxır…

Yeniden o suala qayıdaq ki, rejissor neden bakireni qehreman seçib ve hadiseler de mehz onun etrafında cereyan edir?

Eslinde, bakirelik filmde esas motiv deyil. Sadece, rejissor «bakirelik» ile cemiyyetin daha derin problemlerine nezer salır. O problemlere ki, her şeyden çox rejissorun özünü müasir qerb cemiyyetinde narahat edir. Bu hansı problemlerdir? XX esrden başlayaraq edebiyyata, kinoya getirilen ve bu gün de heç bir halda aktuallığını itirmeyen, eksine, süret esrinde daha da güclenen - insanın tenhalaşması ve yadlaşması problemi (XXI esrde de bu problemin ne qeder aktual olduğunu tesdiqleyen bir olayı - yaxınlarda Latın Amerika ölkelerinden birinde tenha genclerin

[1] 2 3 ... 5 >>