“Dünyanın düz vaxtıydı”… Dünyanın düz vaxtı nece olur ki?!
Bes neye göre demirler, “dünyanın eyri vaxtıydı”. Eyer dünyamızın düz vaxtı olubsa, demeli, qalan vaxtlarda eyri olur bu dünya…

Dünyanın düz vaxtında her şey yolundamı gedirdi, sanki. İndi göresen necedir? Ne baş verir? Sultan Süleymana qalmayan dünya kime qalır ki?

Oğrusu, doğrusu, terrorçusu, zalımı, haqlısı, haqsızı, müdriki, müşriki, mütrübü…

Dünya qeribe dünyadır!

Ne evveli, ne sonu…

Ne başı, ne ayağı…

Denizde damlayam sanki… Qosqoca denizde damla… Amma o damlalar olmadan deniz olardımı? Amma o deniz olmadan damlalar nece?

“Ya olduğun kimi görün, ya göründüyün kimi ol”

Bes yaxşı, bu nece, mümkündürmü? Kim olduğu kimi görünür ki?

Kim göründüyü kimi olur ki? Eceba niye? Niye qorxularımız var, niye tabularımız var, niye qadağalarımız var… Olduğumuz kimi, bax ele belece, bu yazının başında, bu setrleri yazan biri kimi, men kimi olmaqdan niye çekinirem ki? Niye çekinirsiz ki?

Qılaflanmağı, komufulyajları, libasları niye bu qeder isteyirik ki?

Onlar bizi etrafın renginde edir, ona göremi? Onlar bizi bizlikden götürüb, çoxluğa qarışdırır. Axara, sıraya – hamıya…

“ Ne qeder insan gördüm ki, eyninde libası yox, ne qeder libas gördüm ki, içinde insan yox”

Libas geyinmeyen eyinler, libaslı lütler – bu da sizin etraf üçün seçiminiz ve teqdimatınızdır. Etraf üçün, başqaları üçün soyunuruq, yaxud geyinirik! Niye?

Bes onda sen kimsn? Özün kimsen? Özün olmaq bu qedermi qorxuludur? Qoy mene deli desinler, qoy mene divane desinler. Amma men özüm olmaq isteyirem.

İnsan! Varlığıyla, yoxluğuyla – insan.

“İnsan üzü qızaran yegane varlıqdır” – Mark Tven deyirdi.
Çünki bir az vicdanımız var. Bir az utana bilirik. Teki üzümüz qızarsın, üzümüzü qızartmasınlar…

Hisslerimizi gizledirik: etrafdakılar, başqaları ne deyer?

Etrafa, başqalarına göre qerarlarımızı veririk, seçimlerimizi edirik…

“Başqaları ne deyer?” – bizi yönelden, bizi yaşadan,

[1] 2 >>