Yaza bilmirem susubdur üreyim. Danışmıram sanki derd dostum olan üreyimle, danışdığım kağızlarada yaza bilmirem sanki hislerim ölüb... Sona geldim deyesen, sene hesr elediyim heçne yadıma düşmür. Qelbimin sene dediyi sözleri qelemimle yazırdım, amma indi doğurdanda tekem ve sensizem... Bir şeklin bele senin üçün neleri ede bileceyimi xatırladırdı mene, bir düşünce bele sene yazılan yazılara getiriib çıxardırdı meni... Amma ölüb hislerim deyesen, susubdur qelbim yaza bilmirem. Belke de anladım heçneyin deyişmeyeceyini, belke de başa düşürem ömrümün sene hediyye olmadığını, belke de görürem senin bunlara layiq olmadığını, belke de.. Men semaya baxarken gözlerini gören birisi idim, aya baxarken ayın cizgilerinde seni axtaran birisi idim, men seni seven biri idim. Üreyim niye susub? Unutdummu heqiqeten, yoxsanmı artıq sen? İnanımmı susan üreyime yaza bilmeyen qelemime?
İsteyirem ki, iller tez keçsin, tez yaşayım sensiz olan bu ömrümü... Gelsin ve keçsin, bir göz qırpımında! Bir nefes alış anı qeder az bir vaxtda... Gelsin ve keçsin ömrüm... Sadece bir şeklin var mende maraglanmırmış kimi gösterirem özümü, amma baxmaqdan bezmirem, nömreni bele silmişem amma zengini gözlemekden yorulmuram, heyata keçmesi mümkünsüz bir arzuya amin amin amin deyirem. Amma yaza bilmirem daha danışmır da üreyim...
Heçne başa düşmedim men darıxırammı? yoxsa unuduram....? Men yaşayıram, bu qeder çetinlikle yaşayıram. Men yalnızam, sensizliyin yalnızıyam, en böyük yanlızlıq mendedi. Etrafımda her kes var mene lazım olan yegane insan yoxdu, onun yalnızlığındayam men... Sensizliyime ve daha qelbimin seni silmek istemesine gözü yumlu razıyam artıq... Bağışla!!! Daha yaza bilmirem senden.....