Şirin xeyallarla arzu semalarının enginliklerinde pervaz eden ruhu qanadı qırılmış quş kimi hesretle sonsuzluqlara baxır, uzun müddet havalanmadığından bir udum temiz nefese möhtac boğanaq otaq kimi açılmaq, çatlamaq isteyirdi. Beş il idi ki, seherleri “belke, bir de görmedim”, axşamları “belke, bu sonuncu oldu” gümanı ile yatıb-durur, bir zamanlar seyr etdikce üreyini fereh hissi dolduran mavi semadakı lopa-lopa buludlar bürüneceyi kefeni, ulduzlar başına tökülecek daşları xatırladır, güneşin ardınca esmeye başlayan xefif küleklerden mezar qoxusu hopurdu canına.
Hekimlere müraciet etmişdise de veziyyeti düzelmirdi. Boy-buxunu sanki ona düşmen yaranmışdı. Heç kes pehlevan kimi cüssesinin bu qeder ruhi acizliyine inana bilmirdi. Oxuduğu kitabların sayı-hesabı yox idi. Dünya ehalisinin xeyli hissesinin onun çekdiklerine meruz qaldığını, qarşısı alınmazsa, bu halın daha ciddi neticelere getirib çıxaracağını da yaxşı bilirdi. Heyat eşqi o qeder ölezimişdi ki, her an qopub torpağa düşecek payız yarpağı kimi idi.