Günahkar bir adamı mühafiz melekler önünden ve arxasından meydana çekib, onu ceza yerine sürükleyirdiler. O şexs onu tutub sürükleyenlere fikir vermeden göz yaşlarını payız yağışı kimi tökerek üzünü geriye çevirdi. Sanki neyese ümid edirdi. Birden Allahdan meleklere emr geldi:

— Ona deyin ki: " Ey feziletsiz insan! Qebahetlerinden qara defterini görmedinmi? Daha neyi gözleyirsen? Boş yere dayanma! ".
O şexs bu xeberdarlığa bele cavab verdi:

— Ey Rebbim! Bilirsen ki, buyurduğundan yüz, minqat pisem. Lakin indi yaxşı ve pis işlerimi, iman ve küfrümü bir yana qoydum. Men bütün günahlarıma baxmayaraq lütf ve merhemetine böyük bir ümid bağladım. Öz emellerime deyil, merhemetine sığınıram. Mene şeref libası olaraq varlıq verdin. Buna göre de Sene güvenirem.

Bir bende belece heddini bilib, günahlarını etiraf edince, ilahi meğfiret dadına yetişdi. Rehman ve Rehim olan buyurdu ki:

— Ey melekler! Onu menim hüzuruma getirin: çünki onun qelb gözü ümid ve niyazdadır. Men de onun günahlarını efv edib, onu buraxım. Xetalarını silim. Lütfümden xoş bir ateş yandırım ve bu ateşin en kiçik qığılcımı günahı da, qüsuru da yandırsın.