Bir nefer yeni maşınına baxmaq üçün evinden çıxanda, üç yaşındakı oğlunun güle-güle elindeki çekicle maşının qapısını ezdiyini görür.O deqiqe uşağın yanına qaçır ve hirsinden onun eline çekicle vurmağa başlayır.Biraz sakitleşince oğlunu tecili xestexanaya aparır.Hekim uşağın qırılan sümüklerni bitişdirmeye çalışsa da elinden bir şey gelmir ve uşağın iki elinin barmaqlarını da kesmek mecburiyyetinde qalır.Uşaq narkozdan ayıldıqda, ellerini gipsde görür ve mesum bir ifadeyle:
“Ata, maşınını ezdiyim üçün bağışla meni.” deyir ve sonra atasından soruşur:
“Ata, bes barmaqlarım ne vaxt yerine gelecek?”

Atası eve qayıtdıqda heyatına son verir...Birisi stola süd tökdüyünde, ya da bir uşagın agladıgını eşitdiyinizde bu hekayeni xatırlayın.Çox sevdiyiniz birine qarşı sebrinizin daşdıgını hiss etdiyiniz an evvelce düşünün.Maşınlar düzele bilir, amma qırılan sümükler ve inciyen duyğular heç bir zaman düzelmir...
Adeten, insanla onun potensialı arasındakı ferqi göre bilmirik.İnsan sehv eder.Hamımız sehv ede bilerik.Ancaq hirsle ve düşünmeden edilen hereketler insanı sonsuza qeder narahat eder.