Yolda gederken, yerimeye çalışan bir uşaq gördüm. Elindeki deyenekleri çetinlikle qaldırır ve gövdesi çox tutmayan bedeni ile bir sağa bir sola yellenirdi. 13 – 14 yaşlarında olardı.
Sanki ovsunlanmış kimi onu izleyerken, birden yere yıxıldı.
Derhal yanına qaçaraq qaldırmağa çalışdım.
Sessizce ağlayırdı.
- “İNŞALLAH ki, bir yerin ağrımamışdır, olur bele şeyler, esla kederlenme.” dedim.
- “Kederlenmirem. Onsuz men çox kederlenmirem.” dedi
- “Yaxşı bes niye ağlayırsan?” deye sorusdum.
- “Qolum ağrıdı, onun üçün her halda” dedi.
Baxmaq üçün köyneyinin qolunuqaldırdım. Sağ eli bileyinden tam kesik idi.. Buna göre bir deyeneyi, digerinden ferqli idi.
Ayağa qalxdığında:
- “Günde bir neçe defe yıxılmağa alışdım. Keçen il yıxılanda, elim avtomobilin altında qalmışdı.”dedi.
Söyleyecek söz tapmaqda çetinlik çekirdim. Teselli etmek üçün:
- “Kederlenme! Daha pis şeyler ola bilerdi.” dedim.
üzüme baxaraq:
- “Kederlenmirem” deye gülümsedi ve ”Onsuz men çox kederlenmirem” dedi.
- “Bir az evvel eyni şeyi tekrar etmişdin. Niye bele söyledin? deye sual verdim.
Titreyen bedenini, bacardığı qeder dikelderek:
—“çünki men, ALLAHa inanıram. ONA inanan kesler ölümsüz bir bedene sahib olmayacaqmı? Üstelik de sapsağlam bir bedene.” deye cavab verdi.
Bu sefer susdum, nedense bir şey söyleye bilmedim.
Teşekkür edib yanımdan ayrıldı.
O kiçik qehremanın arxasından baxarken, "Göresen hansımız daha xoşbextik?" deye düşünürdüm..