Bilal adlı bir köle var idi. Bir gün bu köle Sultan Mahmudun kölesi olur. Sultan, köleni gözel xarakterine göre çox sevir. Bu köle Sultanın ele etibarını qazanır ki, bütün sultanlığın xezinesi ona etibar edilir. Bu veziyyeti gören saray sakinleri ise çox narahat olurlar. Paxıllıqları onlara gece rahat yatmağa imkan vermir. Bir kölenin saray xezinedarı olmasını hezm ede bilmirler.

Bu düşünceler içinde saray adamları Sultanın gezdiyi, keçdiyi her yerde kölenin eleyhine danışmağa başlayır ve bununla da onu Sultanın gözünden salmağa çalışırlar. Bir gün Sultanın hüzurunda bir saray sakini digerine deyir:
"Köle Bilalın tez-tez xezineye getdiyini bilirsen? Onun qızılları oğurladığına adım kimi eminem."
Sultan qulaqlarına inanmır, bunu öz gözleri ile görmek isteyir. Divara kiçik deşik açdırır ve baş verenleri seyr etmeye başlayır. Görür ki, köle sessizce xezineye gelir, qapını arxadan bağlayır ve sandıqlara doğru gedir.
Sandıqların birini açıb içinden boxça çıxarır. Boxçanı açır ve içinden köle olarken geydiyi cırıq, köhne paltarı çıxararaq aynanın qarşısına keçir.
Öz-özüne "evveller bu paltarı geyindiyin günleri xatırlayırsan? Bir heç idin sen!..." - deyir.
Olsa-olsa bir satışa çıxarılan köle idin. ALLAH sene Sultanın eli ile belke de heç layiq olmadığın nemetleri verdi. Heç zaman haradan geldiyini unutma! Çünki, mal-mülk insanın hafizesini zeifledir, unutqanlığa sebeb olur.
"İndi sen de, imkanca senden aşağı olanlara yuxarıdan aşağı baxma. Daima xatırla Bilal, daima!" -deyib, sandığı bağlayir ve sessizce qapıya yaxınlaşır. Xezineden çıxarken birden Sultanla üz-üze gelir. Sultan gözlerini Bilala zilleyib dayanır, gözlerinden yaşlar axır, danışmaqda çetinlik çekir.
Sultan Mahmud: "Bu güne qeder qızıllarımın xezinedarı idin, amma indi...qelbimin xezinedarısan. Mene menim de qarşısında bir heç olduğum SULTANımın hüzurunda nece davranmalı olduğumu öyretdin." - deyir.