Dörd şam yavaşca yanırdı. Mühit çox sessiz idi ve danışmaları eşidilirdi. İlk şam söyledi:
“Artıq kimse dincliyin deyerini bilmir, deyesen söneceyem”.
Alovu süretle azaldı ve tamamile söndü.
İkincisi söyledi:
“Az qala her kes menim artıq lazımlı olmadığımı düşünür, o sebeble daha çox yanlı qalmama heç ehtiyac yoxdur''.
Danışmağı bitirdiyi zaman, bir külek yüngülce esdi ve onu söndürdü. Kederlice üçüncü şam sırası geldikde danışdı:
“Yanlı qalmaq üçün artıq gücüm qalmadı. İnsanlar meni bir kenara buraxdı ve ehemiyyetimi anlamadı. Özlerine en yaxın olanları bele sevmeyi unutdular "
O da heç zaman itirmeden söndü. Ve qefleten bir uşaq otağa girdi ve üç şamın yanmadığını gördü.
"Niye yanmırsınız? Sizin sonuna qeder yanmanız lazımdır" deyerek ağlamaya başladı. Dördüncü şam dedi:
"Qorxma, men hele yanlı iken diger şamları yeniden yandıra bilerik“.
Parlayan gözlerle, uşaq ümid şamını götürdü ve diger şamları yandırdı...



Ümidin alovu heyatınızdan esla sönmesin...
belece her birimiz ümidi, inancı, barışı ve sevgini davam etdire bilerik !!!