Kiçik uşaq mektebden geldiyinde, koridorun sonundakı otağa doğru getdi. Ve divarın dibinde dayanan stula çıxaraq, qapının üstündeki şüşeli hisseden baxdı. Atası her zamanki yerinde, köhne bir sidrde otururdu. Qarşısında da bir neçe dene içki şüşesi vardı. Sidrin üstüne yayılan örtü, siqaret yanıqlarıyla bezen delinmiş, tökülen mayelerle rengini itirmişdi. Küncdeki televiziya yene açıq idi, atası ona baxacaq veziyyetde olmasa da...
Kiçik uşaq, mektebe yeni başlamışdı. Buna baxmayaraq yoxlama vezifesini, böyüklerden de yaxşı eder, bu işe her şeyden çox ehemiyyet vererdi. Çünki atası yuxuya gedince siqaretini elinden salar; bezen üstünü başını, bezen yorğanı, bezen de yerdeki kilimleri yandırardı. Üstelik de her yere spirt bulaşdığından, o zamana qeder bir yanğın çıxmaması, möcüzeden başqa bir şey deyildi.
Atası üçün etdiyi dualar, daha yanğın çıxmadan onu söndürürdü.
Kiçik uşaq yoxlama emeliyyatını, qapının üstünden etmek mecburiyyetinde idi. Çünki içeri girse çox pis danlanar, yaşadığı üzüntüden sonra o günki heç bir dersine hazırlaşa bilmezdi. Anası dolanışıq işini boynuna götürmüşdü. Davamlı olmasa da, heftede bir neçe gün temizliye gedirdi. Kiçik uşaq bu günlerde atasına daha çox qayğı göstererdi. Koridorun divarında dayanan reqqaslı saat, ona vezife vaxtını bildirerdi. Yarım saatda bir atasına baxardı. İkide bir yerinden qalxmağa erinse bele, atasına olan sevgiden öteri, bu işden esla şikayet etmezdi. En böyük kederi ona yaxınlaşa bilmemek, bir defecik bele oxşanılmamaq idi. "Tek uşaq çox qiymetlidir" deyenler, bu baxımdan qetilikle yanılırdı.
Atası, iller boyu bağlandığı otaqdan yalnız tualet ehtiyacı üçün çıxar, daha sonra heç bir mekana uğramadan, sanki qaçarcasına geri dönerdi. Kiçik uşaq qapının açıldığını eşidince telesikle koridora atılıb, atasının özüyle danışmasını, hetta bezen yuxusunda gördüyü kimi, sarılaraq öpmesini gözleyerdi.
Lakin ondan yalnız bir tek söz eşiderdi:
"Necesen?"
"Yaxşıyam atacan" deyerdi gülümseyerek ve

[1] 2 >>