Yaşlı adam, bir küçede ağır-ağır addımlarla gedir, herdenbir istirahet edib tekrar irelileyirdi. Genclik illerinde tamamile düz zenn etdiyi bu yolun yüngül bir yoxuş olduğunu son illerde anlamış, qocalığı buna göre qebul etmişdi.
Qoca bir az sonra birden dayandı. Gözleri, bir elil arabasını yuxarıya doğru itelemeye çalışan kiçik bir qıza sataşmışdı.
Yaşlı adama göre, elil arabasının boş olması lazım idi. Amma yaxına gedince çaşdı, qaldı... Arabada, iflic olduğu aydın olan ve heç terpenmeden dayanan bir kişi vardı.
Yaşlı adam, kiçik qızla danışmağa başladı. Arabada oturan, qızın atası idi. Anası ile birlikde onu gezdirerken, qadının bir anda halı pisleşmiş, telesik en yaxın eczaxanaya qaçmışdı. Atası da elbette, kiçik qıza qalmışdı.
Qoca adam, qızın hele arabanı itelediyini görünce:
- "Menim melek balam!" deye deyindi.. Senin gücün onu itelemeye çatmaz!
Kiçik qız:
- Bunu men de bilirem!. deye atıldı. Amma atam üçün, bir şeyler etmeliyem.
- Yaxşı, dedi qoca. Madam ki bilirsen, o zaman iteleme!
Kiçik qız:
- Atam üçün bir şey etmeliyem, deye tekrarladı. Onun arabasını iteleye bilmesem de, en azından geriye doğru sürüşmesini engelleyirem..
Yaşlı kişinin gözleri yaşardı ve hele de arabanı itelemeye çalışan balacaya
baxıb öz özüne sakitce dedi "menim melek balam.."