Bir odunçu vardı, güzeranını odunçuluqla keçirirdi. Allaha ibadet eder, heç kese qarışmazdı. Qonşu kendin sakinleri dağda müqeddesleşdirdikleri ağaca ibadet eder, ondan meded umardılar. Bir gün odunçu: " Bunların tapındığı ağacı kesim, hem bazarda satıb pul qazanaram, hem de bir qövmü Allaha üsyandan qurtarmış olaram, " — deye düşündü.
Dağ yolunda qeribe sir-sifeti pis bir adamla qarşılaşdı. Hemin adam ondan hara getdiyini soruşdu. Odunçu:
— Xalqın Allah deye ibadet etdikleri ağacı kesmeye gedirem, — dedi.
Bu adam odunçuya:
— Men şeytanam… O ağacı kesmeye icaze vermirem, — deyince zahid odunçu yaman esebileşdi. Şeytana hücum edib onu yere yıxdı, üstüne çöküb xencerini boğazına diredi.
Şeytan zahide:
— Ey zahid, sen meni öldüre bilmezsen. Allah mene qiyamete qeder möhlet vermişdir. Ancaq gel o ağacı kesme, seninle müqavile bağlayaq. Men sene her gün bir qızıl verim, sen de ağacı kesmekden el çek. Senin ne işine qalıb xalq neyleyir, neye ibadet edir, — dedi.
Zahid şeytanı buraxdı. Şeytan onun axşam yatıb seher yastığın altında bir qızıl göreceyine söz verib uzaqlaşdı. Zahid de ağacı kesmekden vaz keçib evine qayıtdı. Axşam yatıb seher yastığının altında bir qızıl gördü. Sevinmişdi. İkinci gün oldu. Lakin bu defe şeytan qızıl qoymamışdı. Zahid esebleşerek baltasını alıb meşeye ağacı kesmeye getdi. Yolda yene şeytanla qarşılaşdı. Zahid yaman qezeblenmişdi. Onu görünce:
— Vay saxtakar, vay! Aldatdın ha meni,- deyib hücum çekdi. Ancaq bu sefer şeytan onu yıxıb üstünde oturdu. Zahid çaşıb qalmışdı. Heyretle şeytana baxırdı.
Şeytan dedi:
— Teeccüblendin, he? Niye mene meğlub olduğunu sene deyim? Evvelki gün sen Allah rizası üçün ağacı kesmeye gedirdin. Seni neinki men, dünyanın bütün şeytanları gelse idi, meğlub ede bilmezdi. Ancaq indi Allah rizası üçün yox, sene qızılı vermediyim üçün gedirsen. Bax buna göre de mene meğlub oldun ve men senin ağacı kesmeyine imkan vermeyeceyem.