etdiyini görüb (ele bil torpağdan imtina edirdi) buyurdu:
ترب وجهك يا صهيب.
“Ey Süheyb üzüvi torpağa qoy.”
Eyni bu cümleni hezret Ümmi Selemenin Ribah adlı qulamına da buyurmuşdur.
“Kenzül-ummal”, 7-ci cild, seh: 465. Ehmed ve Ebdül Rezreqın revayetine esasen.

Möhre secde:
Şübhesiz möhre secde etmek torpağa secde etmek demekdir. İslam dininde müqeddes ve mübarek mekanların torpağından (revayetlere esasen daşı, qumu ve torpağı) özünle götürüb namazda ona secde etmeye (namaz vaxtı alnını ona qoymağa) heç bir qadağa qoyulmayıb. Eksine, tarixi senedlere esasen tabein ve mezheb böyüklerinin bezisi sefere çıxarken bir miqdar torpaq, xüsusilede Medine şeherinin torpağından özleri ile götürerdiler:
1-Mesruq ibnil-Ecde sefere çıxdıqda özü ile bişmiş torpaq götürerdi.
كان يأخذ في اسفاره لبنة يسجد عليها.
“El-müsennif”, müellif: İbn Ebi Şebih, 2-ci cild, “Men kane yehmilu fis-sefineti şeyen yescudu eleyha” fesli.
2-İmam Ovzai (tevellüd 79) Medineden sefere çıxan zaman bir miqdar özü ile Medine torpağından (tin) götürerdi ki, namaz vaxtı ona secde etsin (alnını ona qoysun) ve “En feziletli torpaq Peyğember (s)-in defn olduğu torpaqdır” –deye söyleyerdi.
“Hazihi hiyeş-şie”, seh: 267.

Kerbala torpağı:
Bu torpağın feziletini, minlerle insanın bu torpaqdan behişde daxil olduğunu, yüzlerle peyğemberlerin ve Peyğember (s)-in vesiyyi, behişt cavanlarının ağasının o torpaqda defn olmasını, Peyğember (s)-in o torpağı iyleyib ريح كرب و بلا buyurmasını ve onu Ümmi Selemeye qorumaq üçün vermesini nezere aldıqda bu torpağın xas bir fezilete malik olması melum olur. ( Hetta ehli sünnenin yanında uca meqam sahibi olan) Ehli beyt (e) hem emelde ve hemde sözle bu torpağın ehemiyyetini, feziletini beyan etmiş ilk şexslerdir. Bu torpaqdan bir az götürüb ona secde, teyemmüm etmekle ve möhür, tesbih düzeltmekle müselmanları bu böyük feyze, fezilete hidayet edibler.
Revayetlere esasen imam Hüseyn (e)-ın mübarek turbetinden götürüb, ondan secde etmek üçün möhür ve

<< 1 [2] 3 >>