Yavaş-yavaş tekliye öyreşirem yeqin... Amma sensizliyi soruşsan…

İndi her mahnıda, her yazıda ağlayıram...

Besdi artıq deye üsyan edirem...

BESDİ ARTIQ !

Çox, çox, çox... Bunlar menim üçün coxdu artıq!...

Allahım... Bu acını bu yaşımdamı yaşamalı idim?...

Hele öyreşe bilmedim de...

Kimsenin olmadığı bir qaranlıq küçede gezirem…

Terk edilmişem her kes terefinden... Dayanmışam bir künce...

Bezileri kömek eder ümidiyle...

Eslinde menim tanımadığım, ne çox ümidim varmış...

Esla tanıya bilmediyim...

Teze tanışdım onlarla... Her atdıqları addıma çaşıram... İnanmıram...Hetta gülürem...

Özüme güvenmirem..

Kederliyem.. Her gün bir terefim terk edir meni... Sonda men, meni terk edecem deye qorxmuram artıq...

Geri dönüb baxdığımda bir çox men...

Xoşbext men...
Şen men...
Etibarlı men...
Ümidli men...
Heyata sarılan men...
Gülen men...
Uşaq men...
İndi ise geriye qalan...

Ağlayan, tek, çaresiz, ümidsiz, qapqaranlıq, acılı,
kederli... Ve bir çox sensizlikle dolu men...

Bu qeder seyin altından qalxmağa çalışan esl menliyim...

Bu da çaşdığım nöqte...!

Bu da bitdiyim nöqte...!

Menim nağılımın sonu bedbext... Olsun... Bitsin Besdi...!