Genc idiler, çox genc… Bir-birleri
ile danışacaq cesareti tapmaları
vaxt aldı, amma nehayet
bacardılar.eslinde heç biri her
seher avtobusa mindikleri terefde
yaşamırdılar. Oğlan dostugilde
qaldığı üçün hemin dayanacaqdan
minmişdi, qız ıse ise bacısı gilde.
Sırf bir-birlerini göre bilmek üçün
her seher tezden evlerinden çıxıb
şeherin taaa o başından hemin
dayanacağa geldiklerini güle-güle
bir-birlerine etiraf etdiler bir
gün…Universiteti bitiren kimi
evlendiler. Xoşbext idiler, çox
xoşbext. Bezen işsiz, bezen pulsuz
qaldılar. Amma qelbleri bir-birine
ele bağlı idi ki, heç bir şey
gözlerine görünmürdü. Ayın
sonuna gücle çatdıqları
zamanlarda da, meşhur bir hekim
ve meşhur bir memar olduqları
zamanlarda da hemişe xoşbext
idiler.Zamanın aşınmasına
uğrayan, alışqanlıqlara çevrilen
sevgilerden deyildi onlarınkı…
Günler günleri, iller illeri
qovaladıqca sevgileri de böyüdü,
böyüdü… Tek çatışmazlıqları
övladlarının olmaması idi.Çetin
bir müalice kursu keçmelerine
baxmayaraq övlad sahibi
olmadıqlarında,“bütün
xoşbextliklerin bizim olmağını
gözlemek naşükürlük olar”—
deyerek davam etdiler heyatlarına.
Övlad yerine sevgilerini
böyütdüler...“Senin üçün ölüme
gederem deyerdi Sevda ona
sarılaraq“yox, men senin üçün
ölerem”deye cavab vererdi Aqşin.'
Bezen eve gelende aynanın üzerinde
bir qeyd görerdi Sevda, “Ezizim,
kitabxananın ikinci refine bax...”.
Kitabxananın ikinci refinde başqa
bir qeyd olardı, “Metbexdeki
stolun üzerine bax ve seni çox
sevdiyimi heç zaman unutma”.
Metbexdeki stoldan yataq
otağındakı şkafa qeder sevgi dolu
qeydleri oxuya-oxuya gelen qadın,
en sonunda ya bir deste gül, ya
çox sevdiyi şokoladlar, ya da
bahalı hediyyelerle qarşılaşardı.
Aldığı hediyyenin ne olması heç de
esas deyildi... Heyat ne qeder
süretle axırsa axsın, işleri ne qeder
gergin olursa olsun her zaman bir-
birlerine ayıracaq zaman
tapırdılar. Buna baxmayaraq 40
yaşlarına geldikde daha az
işlemeye qerar verdiler.

[1] 2 3 4 >>