- Atam öldümü?…

- Yox qızım. Atan bizden uzaqlara getdi. Kiçik bir qayıqla. Bir sabah oyandığında atan gelecek ve bizi özüyle aparacaq, menim ağıllı balam.

-Hara, ana? Ne vaxt? Ordada dostlarım olacaq? Ana, aya ana, gelinciyimi de apararıq?

- He qızım, vaxtı gelende men sene deyecem. İndise get yat. Sabah bizi yeni bir heyat gözleyir…

Ve men 6 yaşım olandan inanadım bu yalana. bir sabah gelecek ve anam meni- “Dur qızım, atan bizi gözleyir” – deye durquzub, sahile aparacaq…

Denizi ele sevirdim ki. Ona baxanda mene ele gelirdi ki, atam denizin harasında bir yerden meni görür. Deniz dalğaları üstüme sıçrayanda, xeyalıma atamın saçımı sığallamasını getirirdim.

Eslinde altı yaşlı xeyalımda, deniz bizim evimiz idi. Ele bil atam otaqlardan hansındasa bir işle meşguldur, işini bitiren kimim gelib bizim yanımıza oturacaq. Bizden uzaqlarda olduğunu qebul ede bilmirdim içimde. Amma anam demişdi, gelecek. Gelecekdi…

Uşaqlığımı bu yalanlara inanaraq atalı keçirtmişdim. Axı insana çox sevdiyi birinin haradasa sağ olduğunu bilmek yeter ki, onun lap yaxınlıqda, 1 addımlığında olduğunu düşünsün.

He, arada atam bize mektub da yazırdı. Deyirdi ki, hele ora telefon xetdi çekilmeyib. Yoxsa zeng edib saatlarla danışardı. Amma vaxt tapan kimi bize yazırdı. Menim derslerimle, ne etdiyimle, hetda çox sevdiyim gelinciyimlede maraqlanırdı. Anam yazmağı öyretmişdi mene. Arada atama özüm de cavab yazırdım.

- Ata senin xetdin de anamın xetdine oxşayır. İkiniz de ele gözel yazırsınız ki, çalışıram mende de ele olsun . Yeqin anam sene bütün dostlarımdan yazıb, hamısının adını bilirsen. Ata, senin de orda dostların var? Onlara menim haqqımda danışmısan?, burda, heyetde bütün dostlarım seni tanıyır. Ata olar ki, sen bizi aparmağa gelende dostlarımı da götürek. Analarından icaze alaram, he? Onlar da sakit uşaqdılar, heç seni esebleşdirmezler. He, ata? Mektubun ardını anam yazacaq. evimizden, güzeranımızdan. Amma ata cavabını gözleyeceyem aaa. özüne yaxşı bax. Seni çooox

[1] 2 >>