Bir oğlanın bir zarafatı vardı. Mühazirelerde müellimi
dinlemek evezine auditoriyalardakı qızları müşahide
eder, onları özünün möhteşem hesab etdiyi zarafat
obyektine çevirerdi. Qaraladığı qıza teneffüsde
yaxınlaşıb, sesine mistik bir ifade vermeye çalışaraq:
“Men seni isteyirem...” – deyer, menalı nezerlerini qıza
tuşlayıb gözleyerdi. Pauza çox vacib idi. Bu menayla
dolu pauza mecbur edirdi ki, qız qızarsın, üreyi
guppultuyla döyünsün, ağlından nişan, toy, südemer
körpe menzeresi kosmik süretle keçsin... Duyğulanmış
qız buludlara pervazlanıb uçmaq isteyen an oğlan
soyuqqanlıqla: “...qrupumuzdan qovum!” – deye sözünü
tamamlayar, çaşmış qızın üzüne hırıldayaraq, onun göz
yaşlarından hezz alardı. Düşmenlerinin siyahısına bir . ad
da elave olunardı.
Artıq birinci-ikinci kursun bütün qızları oğlanın gic
zarafatından xeberdar idi. Qızlar onu düşmen elan
etmiş, ona qarşı seleb yürüşüne başlamışdılar.
İmtahanlarda oğlana mane olur, cib telefonundaki
nömrelerin reqemlerini deyişdirir, onun adından en
qezebli müellimlere mesajlar yazırdılar. Oğlan bu
qızların arasında tora düşmüş timsah idi, qoz boyda göz
yaşı tökseydi, heç kim acımayacaq, eksine, “eceb olur
sene!” deyecekdiler. İncidilmiş qızların intiqam derecesi
hamıya melum...
Zarafat etmek, qızların göz yaşlarını görmek hevesi
oğlanı her gün qıcıqlandırırdı. Artıq yuxusa da
pozulmuşdu. Eger yaxın bir-iki günde zarafat .
etmeseydi, deyesen, ölerdi, bu qeder zarafat delisi idi o.
Amma kursda zarafat edilesi qız qalmamışdı. Yuxarı
kurslara girişmeye ise özü risq etmirdi, çünki o biri
kursların oğlanları qısqanccasına oğlanın her hereketine
fikir verir, her addımını izleyirdiler. Onlar üçün oğlanı
şil-küt edib, dilini kökünden qoparmaq bir içim su kimi
asandı.
İçindeki acı qıcıqlanmadan deli olmaq derecesine gelmiş
oğlan küçeye çıxdı. Qonşunun 16 yaşlı abituriyent qızı
hazırlıqdan qayıdırdı. Qız qalın şüşeli eyneyinin altından
dalğın-dalğın oğlana baxdı, deyesen, tanımadı, ya

[1] 2 >>