da
beynindeki düsturlara o qeder alude olmuşdu ki, heç
kime fikir vermirdi. Oğlan qızın dalınca baxıb tüpürdü:
“Bu da özünü adam sayır... Ne döşü var, ne g...”.
Amma qız oğlanın ağlından çıxmırdı. Esil zarafat edilesi
obyekt idi. Ne onu ağladardım... Onda biler, salamsız
menim yanımdan keçmek ne demekdir...
O zarafat etmek üçün meqam axtarırdı, her gün heyete
düşüb, qızı gözleyirdi. Bezen qız gecikende, oğlan
hirslener, bu axmaq harda qaldı, fikirleşerdi, yoxsa
hansısa bir oğlanla danışır? Qısqanclığa oxşar bir hiss
onu boğardı. Yox eşşi, kimdi ona baxan... Meymunun
biridi... Hele eyneyi...
Bir gün qız yene de hazırlıqdan qayıdanda, oğlan
qetiyyetle onun yolunu kesdi. Başını aşağı salıb gelen qız
oğlanın çiynine direnende, gözlerini teeccüble qaldırdı.
Oğlan ele diqqetle qıza baxırdı ki, sanki onun üzünden
keçib küçenin o biri terefini . görmek isteyir. Oğlanın
ele indice zarafatdan hezz alacağını duyan ağlı gülürdü,
amma ruhu... ruhu qalın şüşeler altındakı gözlerden
çekile bilmirdi. Bu mesum gözler oğlanı ovsunlamışdı.
O, qeyri-ixtiyari pıçıldadı: “Men seni isteyirem... “ – ve
susdu. Pauza.
Pauza. Qız sakit baxışlarla oğlana baxırdı. Gözleyirdi.
Oğlan gördü ki, güneş şüaları altında qızın saçları
parlayır...

<< 1 [2]