Bir gün müellim bize bir tapşırıq verdi. "Sevdiyiniz bir
adamın yanına gedin ve ona sevdiyinizi" deyin.
Üreyimde müellimeye güldüm ve "inşaya ad
tapmadı!" deye düşündüm. Mektebden eve
dönende ,bütün yol boyu bu haqda düşündüm axı
men bu sözü kime deye bilerem?! Eve gelende birden
üreyimin sesine qulaq asdım ve ele o vaxtda? kime
“seni sevirem” deyeceyimi xatırladım.2il önce anamla
aramızda bir mübahise düşmüşdü ve o vaxtdan
demek olar ki,aramızda inciklik vardı. Eve daxil
oldum,gözel bir qoxu geldiyini ve anamın
metbexde,qızıll elleri ile bize axşam yemeyini
hazirladığını anladım.Metbexin qapısını açdım ve
anama yaxınlaşdım,anam mene “salam” verdi amma
men elece anamın gözlerine baxdım ve dedim:
“Ana,men seni sevirem” Anam sanki birden-bire
başqa bir insan oldu.Üzündeki buludlar boşalmış ve
ağlamağa başlamışdı.Sonra qollarını açdı ve meni
qucaqlayaraq: “Men de seni sevirem,eziz
qızım .Ancaq bunu heç vaxt dilime getire bilmedim”:
dedi. 2gün keçdi anam infarkt keçirtdi ve tezlikle onu
xestexanaya çatdırdılar.İndi ise anam ölüm
ayağındadır ve xestexanadan çıxıb-çıxmayacağı
melum deyil. Eger men anama olan sevgimi ifade
etmeseydim,indi onun xestexanadan çıxmağını
gözleyecekdim. Kim, bilir belke de bu sözü bir defelik
üreyimde saxlayacaqdım..