Qaranlıq gece...Men ve yalnızlığım. Ulduzlar göz qırpır göy üzünden. Gece kimi qaranlıqdı bu heyat.. Ulduzlarsa gerçekleşmeyen arzularımız, ümidlerimiz, xeyallarımızdı. Bu ulduzlar kimi safdı isteklerimiz. Şeherin saxta işıqları gözellik verir bu geceye. Amma bu işıqlar kimi saxtadı insanlar. Ürek danışır yene. O söyleyir bu sözleri. Bu günümüz de geleceyimizde bizim elimizdedi. En esası onu idare etmekdi.
Seher olsa da, güneş doğsa da heç bir şey deyişmir. Heyat yene de qaranlıqdı. Getmek...Belke de tek çare getmekdi...Heç arxaya baxmadan getmek. Unutmaq her şeyi. Yeni bir heyata başlamaq. Yalnızlığımı da ele burada qoyub her şeyi, hamını terk etmek. Amma nece? elimden gelmir. Terk ede bilmirem. Sadece boş xeyaldı, boş istekdi bunlar. Birinin senin deyerini anlaması üçün terkmi etmelisen onu? Sen onun yanındayken niye anlamır deyerini? Yene göz yaşları. Amma deymez ağlamağa...Deymez bu heyata. O temiz göz yaşlarına. Ona göre de AĞLAMA!!! Heyat qeribedir.
Başa düşmek olmur heç kimi, etrafında olan hadiseleri. Niye? Niye beledi heyat? Niye heç kim başa düşmür meni? Boş xeyal imiş hamısı. Yaşadığım o xoş günlerse qısa süren yuxu. Amma tez oyandım bu yuxudan. Sebebini bele bilmeden ağlayıram artıq. Gülmür üzüm. Sebebini soruşurlar. Tek cavabım BİLMİREM.
Bezdim artıq terk edilmekden. Göz yaşı tökmekden. Yoxdu artıq gücüm. Budur bu günlerde son sözüm:
oyda olumdueee.twk
»Sevgi Dünyası
»Oxu zalına keç