Gülümsemek üçün sebeblerim o qeder azaldı ki;
evvelki qeder gülmürem artıq.
Yoldaşlarım bele ferqine vardı senden sonrasını.
"Sene bir hallar oldu" dediler, "yoxdu heç ne" dedim ötürdüm.
Halbuki içimdeki yanğınları bilmir onlar. Bilmirler, men derin ateşlere baxmayaraq niye artıq
yağış altında getmirem. Baharda çetirsiz gezmirem.
Axşam daha tez olur sensizken.
Eve keçirem derhal. Kompüteri açıb, internete daxil oluram bir az. Senin yerini tutmayacaq
bir neçe yeni insan tanıdım, onları dinleyirem içimde qalanları susduraraq. Bir az da televiziya izleyirem,
ruhumdakı qırğını görmemezlikden gelib. Yeni anlayacağın, vaxtımı gereksiz işlerde serf edirem.
Amma erkenden yatıram, uzun-uzun telefon danışıqlarım yox deye. Seher daha geç oyanıram
ve işe her gün gecikirem. Üstelik gediş yolumu da deyişdirdim. Sakit amma uzun bir yol tapdım,
oradan gedirem her gün.
İki ay evvel siqarete başladım.
Fotoşekil çekmeyi de buraxdım senden derhal sonra.
Her şey eyni reng kimi onsuz da, diqqetimi çekmir heç bir gözellik. Bir tek bu yaxınlarda dayanacaqda
gözleyerken, kiçik bir uşaq mene baxıb gülümsedi.
Eyilib yanaqlarından öpmek istedim, amma ağlıma sen geldin, ağladım heç kese diqqet etmeden.
Qaçdım uşaqdan, bir sonrakı dayanacağa qeder getdim.
İndi yalnız bu tanış olduğumuz yerlere gedirem o aralarda.
Senin heç sevmediyin növde ve esla oxumayacağım kitablar aparıram. Dükançı qız seni soruşur menden,
"daha gelmedi" deyirem, o da kederlenir yoxluğuna.
Akvariumdakı balıqlar bele öldü sen yoxken.
Üstelik ilk, senin aldığın o qara lekeli "canlı" getdi.
İndi evde menden başqa canlı yox, bu çirk pasak içinde yaşayan kiçik bakteriyaları ve balkona yuva quran mövsümlük göyerçinleri saymazsaq.
Ev sakit, sessizdir ümumiyyetle. Men evvelki musiqi dinlemirem onsuz da. Aylardır yeni bir albom bele almadım. Köhneleri ise dostlarıma hediyye etdim.
Mene sevgililer gününde hediyye etdiyin cib telefonunu da satdım. Elim her getdiyinde, üzüme her

[1] 2 >>