Meşhur hökmdar Teymurdan sonra yerine keçen
oğullarından Şahruh (XV. y. il) atasından ferqli
olaraq elme ve melumatına deyer veren, dindar,
selim biriydi. Alimlerle oturub qalxmaqdan zövq
alardı. Şahruhun etrafındakı melumatın keslerden
biri de Nemetullah Efendi idi. Eyni zamanda
övliyadan olan Nemetullah Efendinin dilinden
salmadığı bir söz vardı: "Allah haramdan qaçanı
qoruyar" (Yeni adam haramdan qaçsa Allah ona
haram yedirmez, nesib etmez, demek isteyirdi.)
Bu sözü tez-tez tekrar eder, bununla bir az da
hökmdar ve adamlarını xeberdar etmek meqsedi
güderdi. Şahruh da bunun her vaxt mümkün
olmayacağını, insanın bezen bilmeden de harama
el uzada bileceyini ireli sürerdi. Şahruh bir gün
sarayında xüsusile Nemetullah Efendini qonaq
etmek üzre bir ziyafet teşkil etdi. Başda hökmdar
ve Nemetullah Efendi olmaq üzre qonaqlar süfreye
oturdular. Baş yemek kehreba kimi qızarmış bir
quzu çevirmesi idi. Her kes kimi Nemetullah
Efendi de iştahla yeyir, yedikce "Allah haramdan
qaçanı qoruyar" sözünü tekrarlayıb dayanırdı.
Hökmdar ve adamları da bığ altından gülürdüler.
Nehayet yemek bitdi. Şahruh Nemetullah
Efendiden soruşdu:
- Allah haramdan qaçanı her vaxt ve her veziyyetde
qoruyarmı?
- Beli qoruyar, haramdan qaçana Allah haram
nesib etmez.
- Amma müellimim seni qorumadı, sende bizimle
birlikde haram yeddin.
- Xeyr, men haram yemedim haramı siz yediniz.
- Boş yere iddia etme müellimim, süfrede yediyimiz
quzunu menim adamlarım oğurlamışdı, oğurluq
malı idi o...
- Ola biler, size haram idi, amma mene halal idi.
Hökmdar lahavle çekdi:
- Nece olur müellimim, oğurlanmış bir quzu bize
haram, sene halal?
Nemetullah Efendi sözünü bağladı:
- Eger inanmırsınızsa, quzunun sahibini tapın
soruşun...
Heqiqeten hökmdarın adamları oğurladıqları
quzunun sahibini tapdılar. Yaşlı bir qadın idi
quzunun sahibi. Quzunu oğurladıqlarını, bişirib
yediklerini etiraf etdiler ve pulunu ödemek
istediklerini söylediler. Qadın pulunu götürmeyi
redd etdi ve

[1] 2 >>