Döyüşken xoruzun acı aqibeti

Şerif Ağayar

Bir xeyli bundan eqdem Bakı Dövlet Universitetinin telebe yataqxanasında qalırdıq. Derslere hazırlıq, çayxana avaraçılığı, eşqbazlıq, üstegel video-televiziya aludeçiliyi... bütün bunlar telebenin ne zaman yuxuya getdiyini tesevvürünüzde asanlıqla canlandıra biler.

Ele ki, semestr imtahanları gelirdi, saydıqlarımın üstüne daha ağır bir derd elave olunurdu. Ve sanki kasıblığımız kvadrata yükselir, kimsesizliyimiz öz zil zengulelerini vururdu. Müxtelif sebeblerden aldığımız depressiyalar yatmağa ciddi engel töredirdi. Problemlerin birini de deyim, lap xoşbext olun: yataqxanalara doluşan Qarabağ qaçqınları ve onların keçen bu 20 ilde hele de bu boyda şehere sığışmayan ses-küyü...

En tezi saat 2-de, 3-de yatırdıq. Saat 4-den ise xoruzlar başlayırdı banlamağa. Yeqin ki, içinizde bir qımıltı emele geldi: “Telebe yataqxanası hara, xoruz hara?!”

Lütfen sebirli olun...

Bizim qonşu otaqda cavan bir oğlan yaşayırdı, müharibe veteranı idi ve ailesini xoruz döyüşdürmekle dolandırırdı. Axşamlar pipiyinden ağır yaralar almış qehreman xoruzunun yaralarını spirtle silir, dermanlayır, yaxşıca yedirir, sonra eyvana çıxarıb üstünde hava üçün delikler açılmış yeşiyin altına qoyurdu. Her gün qovurulmuş ciyer, qoz, fındıq ve badam lepesi yeyen xoruz sözün heqiqi menasında qızmışdı.

Melikmemmedin keşiyini çekdiyi alma ağacının dibinde tezece yuxuladığı vaxt xoruz ilk banına başlayırdı. Sanki qulaqlarından beyninin içine soyuq şiş soxurdular! Banlama bir defeyle qurtarsaydı ne vardı? Bu, saatlarla davam edirdi. Bezen yorğun telebeler iki banın arasında da yuxuya getmek imkanı qazanırdılar. Ele ki, növbeti ses çıxırdı... Tfu!!! Senin pipiyine lenet!

Xoruzun geniş çöller ve yüksek semalar üçün hesablanmış gur sesi balaca yataqxananın divarlarına deyib eks olunanda sene ele gelirdi ki, bu saat bina başına uçacaq! Hamı narazı idi bu xoruzdan! Bir-bir, iki-bir yiyesine yanaşıb derdlerini söylemişdiler. Bir gün biz

[1] 2 >>