telebeler de imkan tapıb xoruzun yiyesine yaxınlaşdıq, başımıza gelenleri olduğu kimi ona danışdıq. Xoruz sahibi ciddi görkem alıb axsayan ayağını gösterdi: “Men veten yolunda canımı qoymuşam! İndi bir xoruzu çox göreceksiz mene? Onu saxlamasam, döyüşdürmesem, uşaqlarım acından öler!”

Camaatın vetenperver vaxtları idi. Odur ki, biz de dine bilmedik.

Bir gün qonşu yataqxanada yaşayan ağsaqqal kişi müştüyünü tüstülede-tüstülede bize dahiyane bir nesihet verdi. Dedi, bala, siz uşaqsız, bilmezsiz! Xoruz banlamaq üçün arxasını büzür ve eger ezeleleri biri-birinin üstünde dayanmasa ses çıxara bilmez.

Derinden öskürüb elave etdi:

“Size bir meslehet görecem, sınayın! Amerikalıların qaçqınlar üçün getirdiyi o yardım yağı var haa... ondan bir şprise çekib xoruzun arxasına vurun, vessalam! Eger o xoruzdan ses çıxsa, men heç ne bilmirem!”

Aramızda bir gimrik telebe vardı, gece kömekleşib onu müharibe elilinin eyvanına keçirdik, sonra şprisi verdik. Emeliyyat uğurla başa çatdı...

Saat 4-e yavıqlaşmış xoruz ha banlamaq istedise de heç ne alınmadı. Ondan qemişi zay olmuş balaban sesi çıxırdı...

Xoruzun evvelce sesi batdı, sonra bu bineva heyvan döyüş ezmini itirdi. Yiyesi xoruzun artıq qazanc getirmediyini görüb heyete düşürdü ve axsaq ayağını qanadlarının üstüne basıb, boğazını bıçaqla üzdü.

Men bu acı xatireni heç vaxt qeleme almayacaqdım. Eger sonralar “arxası yağlanmış” çoxlu adama rast gelmeseydim.

Neyleyim, heyat yazdırdı...

<< 1 [2]