Sevirem seni. Bunu sene defelerle söyledim. Eşitmedin meni. Dinlemedin sözlerimi. Qaçdın bu heqiqetden. Amma men yene de seni sevmekden vaz keçmedim. Dedim hele tezdir, hele qabaqda neçe illerimiz var. Amma anlamadım ki, zaman bizi gözlemir. Zaman bir yel kimidir. Esir, gücü çatdığı qeder adamı sovurub aparır bu dünyadan. Bu qeder illerin arxasında daha evvelki ki, kimi qalmamışdıq. Zaman seni de meni de tamam deyişmişdi. Ne qeder dedimse qıyma bu sevgiye zamanla sende seversen, bir şans ver mene.

- Men bele bir qebahet etmerem söyledin mene. Düz söylemişdin hemin vaxt. Ancaq men sevib qebahet etmedim, seni sevmekde qebahet etdim. Artıq genc qızam. Heyatı yaxşı, pis yaşayıram. Ancaq indi sen ezab çekirsen. Dedim:- Düşdüyün bu veziyyet nedir?
Dedin: - Bir zamanlar senin etdiyin o qebahetden mende etdim. Mense istehsalı bir gülüşle seni sonun gelmemiş ölmeye vadar etdim. Mene bir şans ver deye yalvardın. Niye bele etdin? Axı bir zamanlar o şansı men senden istemişdim.. Çox isteyerdim sene şans vermeyi. Amma bağışla bu daha mümkün deyil. Neden? Deye ağladın, qarşımda diz çökerek elimden tutdun, nolar mene heyat ver deye haykırdın. Qalx ayağa istesemde bu mümkün deyil dedim. Niye axı her şey senin öz elindedir?! Gel qovuşaq, xoşbext olaq dedin mene. Ancaq men daha başqasının qismetiyidim. Qara bextimde başqa oğlan var idi. Seni xeyal eleyib başqa qollarda hemdem tapmışdım. Başqasının qoynunda isinmişdim. Başqa eller saçımı oxşamışdı. Daha her şey gecdir. Sevgi qovuşdurarken sen ayırdın yollarımızı. Sen oldun bu yaşananların günahkarı. Men artıq getmeliyem. Evde meni gözleyen heyat yoldaşım, sensiz çox darıxmışdım deyib boynuma sarılan bir balam var menasız heyatımda.