Ümid ölmezmiş...bitmezmiş...tükenmezmiş...
Her ne qeder gece qaranlıq olsa da,seherin nurla açılacağına mütleq ümid vardır...
Bu gün her yeri sovurub,xarabalıq eden küleyin...
sabah gözellikler saçan güneşle evezleneceyine mütleq ümid vardır...
Boranlı...tufanlı qışın,serin...xoş teravetli yazla yer deyişeceyine mütleq ümid vardır...
Ümid vardır...bu günden sabaha...zülmetden aydınlığa...
Her bir xestelikde sağalmaq...
Her yıxıldıqda qalxmaq...



Her uduzduqda,udmaq...
Her axan göz yaşının,xoş tebessümle evez olunacağına dair mütleq ümid vardır...
Sevirsen,amma,sevilmirsen...
Darıxırsan,amma,darıxılan deyilsen...
Gözleyirsen,amma,gözlenilen deyilsen...
Bütün bunlara reğmen yene de qarşılığı ne vaxtsa olacaq deye,mütleq ümid vardır...
Her kesin...her şeye...mütleq bir ümidi vardır...
Bes menim niye yoxdur?niye bu qeder ümidsizem?
Her açılan sabahda heç bir şeyin deyişmeyeceyine niye bu qeder eminem?!
ALLAHımın rehmetine ve merhemetine inamım sonsuzken,
axı niye bu ümidsizlik sarıb meni?!



Belke bir daha gelmeyeceyine...heç dönmeyeceyine emin olduğum üçündür?!
Biten her şeyin ardından yeni başlanğıcların olacağına her kesin ümidi olduğu halda...
menim niye yoxdur?!
Her kesin son tapan sevgisinin belke de ne vaxtsa yeniden başlayacağına...
ve yaxud qelbinin yeni sevgilere yol açacağına sonsuz ümidi varken...
menim niye heç birine ümidim yoxdur?!
Senli heyata tam ümidsizken...sensiz daha rahat yaşayacağıma niye bes ümidsizem?!
İstediyim üçün...belke de bele daha asand olduğu üçün..
Gördüyüm doğruları görmezden...duyduğum heqiqetleri duymazdan...
geldiyime göre bu güne qeder,bundan sonra tam eksini ede bileceyime niye ümidsizem?!
Yoxluğunu bir gün geler varlığın tamamlayar...
Buraxdığın ellerimi gün olar ellerin yeniden tutar...



Heyat bu...bilmek olmaz...döner dövran...belke son qoyduğlarımız yeniden başlar?!...
Bunları ümid dolu söyleyen dilim bele...zamanla qebul etmekdedir

[1] 2 >>