Köhne nağıllardan oxuyuruq Leyli-Mecnun sevgisini. Bize qeribe gelir sevgiden deli olub sehralara düşmek. Qeysin dönüb Mecnun olmağı ağlatmır, güldürür bizi. Ferhadın dağ yarmağı, Keremin saz çalmağı axmaqlıq gelir daha. Olmasın Leyli, olmasın Esli, olmasın Şirin, olsun bir başqası. Ne ferqi var, deye düşünürük. Günlük sevgiler debdedi indi. Seher tanışlıq, günorta bulvar skamyası, axşam “seni sevirem”... Kepenek Sevgiler yaşayırıq, bir günlük. Daha bir gül bes elemir, lalezar axtarırıq. Gül, bülbülün neğmeleriyle maraqlanmır, yaşadığı qefese, yediyi yemeye baxır. Bülbülün fikri, gülün yetişdiyi torpaqda deyil, bağbanın cibindedir...
Daha mektub yolu gözleyen yoxdur. Saatlarla poçt qutusunun qapağını gözleriyle döyen baxışlar tapılmır. Hesretin ömrü bir telefon zengi qeder qısadır. Ya da bir mesaj qeder konkret.
Evlilik besit ve formal bir imzadır. Valideynlerin “halal süd emmiş gelin” ve ya “pullu küreken” isteklerinin mecburi heyata keçirilme prosesidir. “Filankes arvad aldı”, “filankesin qızı ere getdi” sözlerini duymaq üçün qurulan evcik-evcik oyunu gündemdedir. Teki elin tenesinden, söz-söhbetinden uzaq olunsun. Sevmir? Eybi yox, uşaqdır. Öyrener. Kepenek sevgi qozasından çıxan kepenek aileler...
Her ay xit olan qemli mahnıları ilk defe metroda gördüyü oğlana hediyye etmek, sevmeyin ilk atributudur. Yan-yöresinde qız qıtlığına düşüb elanlarda ömür-gün yoldaşı axtarmağın zemanesidir. Daha sevdiyini illerle süründürmeye qorxur qızlar. Birden evde qalar. Kimdi daha gece yarısına qeder pencere altında soyuqdan donan? Kimdi bir baxış üçün yüz yağış damlasını udan? Artıq yoldan öten maşın siqnalı qeder asan olub kepenek sevgiler...
Namus köhne nene sandığında, baba papağında gizlenib. Geyimde parçaya qenaet arsızlığın limitindedir. Mentalitet, ağızlarda çürüyen çeynenmiş saqqızdı. Podyumlar et, küçeler qeyret bazarıdır. İndilerde hamının azarıdır kepenek sevgiler...
Daha gözlerde namuslu baxışlara rast gelmek olmur. Sevgi, beyinleri alt-üst eden bir neçe

[1] 2 >>