Ana betnine düşen ekizler evvelce her şeyden xebersiz idiler. Hefteler bir-birini evez etdikce böyüyürdüler. Artıq yaşamağın ne demek olduğunu anlamağa başladılar. Xöşbext idiler. Çünki olduqları yerde rahat idiler. Bir-birilerine hemişe: “Heyat ne qeder gözeldir!” – deyirdiler. Böyüdükce içerisinde yaşadıqları dünyanı keşf etmeye çalışırdılar. Artıq hefteler yox, aylar bir-birini qovurdu. Get-gede “yolun sonuna” yaxınlaşırdılar. Bir gün bu gözel dünyanı terk edeceklerini anladılar. Narahat idiler. Qardaşlardan biri:

– Göresen ne baş verir? Bütün bunlar ne demekdir? – deye soruşdu.

İkinci qardaş daha temkinli idi. Üstelik yaşadıqları bu dünya çox vaxt onlara dar gelirdi. O daha geniş bir dünya arzusu ile yaşayırdı. Odur ki:

– Bütün bunlar bu dünyada çox qala bilmeyeceyimizden xeber verir. Buradakı heyatımızın sonuna yaxınlaşırıq, - deye cavab verdi.
– Ancaq men getmek istemirem. Hemişe burda qalmaq isteyirem, - deye birinci qardaş etiraz etdi.

İkinci ise bu dar dünyadan canını qurtarmaq arzusu ile:

– Elimizden ne gelir? Bir de bele ümidsiz olma. Belke bundan sonra da heyat var.

Birinci qardaş sakitleşmek bilmirdi:

– Biz buradan çıxdıqdan sonra nece yaşayacağıq? Bizden evvel gedenlerden de qayıdan yoxdur ki, bize orada heyat olub-olmadığını desin. Bu her şeyin sonu olacaq.

Sonra da meyus halda davam etdi:

– Belke heç ana deyilen varlıq yoxdur! Belke biz onu teselli olsun deye özümüz uydurmuşuq.
Diger qardaş ise onunla heç razılaşmaq istemirdi. Belece onlar son günlerini ana betninde mübahise ile keçirdiler. Nehayet doğum günü gelib çatdı. Ekizler köhne dünyalarını terk ederek gözlerini yeni dünyaya açdılar. Sevincden ağlayırdılar. Çünki gördükleri menzere xeyallarına bele gelmezdi. Onlar indi başa düşürdüler ki, heqiqeti derk etmek üçün heyata yeni gözlerle baxmaq lazımdır.