Uşaq babasının mektub yazmağına tamaşa edirdi.

Birden mesum bir ifade ile: “Yoxsa menim haqqımda yazırsan?” - deye soruşdu. Babası bir anlıq elini saxladı, evvelce, gülümsedi, sonra ise dedi: “Doğrudur, senin haqqında yazıram. Ancaq elimde tutduğum bu karandaş yazdığım o sözlerden daha ehemiyyetlidir. İnanıram ki, böyüyende sen de bu karandaşı çox seveceksen”...
Uşaq karandaşa diqqetle baxdı. Ancaq onda qeyri-adi bir şey görmedi. Odur ki: “Axı bu karandaşın başqa karandaşlardan heç bir ferqi yoxdur”, - dedi. “Eslinde bu senin o karandaşa nece baxmağından asılıdır”, - babası cavab verdi, - “Bu qelemin beş xüsusiyyeti var ve sen bu xüsusiyyetleri bilsen, heyatda çox yaxşı bir insan olarsan...
Birinci xüsusiyyet: çox gözel işler göre bilersen. Ancaq atdığın her addıma istiqamet veren “bir el” olduğunu unutmamalısan. Bizim üçün bu “el” Allahdır ve hemişe öz qüdreti ile bize istiqamet verir...
İkinci xüsusiyyet: ne yazıramsa-yazım, arabir dayanmalı ve karandaşımın ucunu yonmalıyam. Bu, karandaşı bir az “incitse de”, neticede, daha yaxşı yazmasına kömek edir. Ona göre de acılara sine germeyi öyrenmelisen. Çünki ne qeder acı çeksen, bir o qeder güclü olarsan...
Üçüncü xüsusiyyet: karandaşla yazanda sehv etmekden qorxmursan. Çünki ne qeder sehv etsen de, onu düzelde bileceyini bilirsen. Sen de bil ki, eger bir sehv edirikse, onu sonradan düzeltmek heç de pis şey deyil. Eksine, bu bizi edaletli olmağa sövq edir...
Dördüncü xüsusiyyet: karandaşın esas hissesi üstündeki taxta deyil, içindeki yazan maddedir. Ona göre sen de hemişe öz içine baxmalı, en çox onu qorumalısan...
Beşinci ve son xüsusiyyeti: karandaşın iz qoymasıdır. Onun kimi, sen de heyatda gördüyün her işin bir iz qoyacağını bilmeli ve her addımını ona göre atmalısan...”