Ağrı var üreyimde.Eger ürek demek mümkünse ona… İndi o, her şeye hazırdır. Qoy hamı nifret etsin ona. Nifrete de hazırdı! Çünki nifrete layiq bilir özünü...


Yaşamaq, yaşamaq, yaşamaq!!! Buna yaşamaq demek olar?! Onun -bunun qelbin qıra- qıra, sehvler ede-ede. Ne qeder bağışlanmaq olar? Axı, heç ne unudulmur? Eger pislik etmisense, kimise incitmisense o yaddaşda qalır. En azı senin vicdanının yaddaşında. O ise vaxtaşırı, senin gözlemediyin anda düz gözlerinin içine baxır. Tab getire bilersenmi bu baxışa?! Görüm, nece tab getirirsen!?


Eger buir sehv bir neçe defe tekrar olunursa? Onda Yaddaşın ne günahı, ya «sehv» ne etsin buna? Umumiyyetle bu, sehv sayılırmı? Buna «sehv» sözünün arxasında gizlenmek deyirler. Buna özünü aldatmaq deyirler. Bu içindeki qorxulu, heybetli «canavardan» imtina demekdir. Boynundan atmaq. göz yummaq demekdir:" Yox, men o canavarı tanımıram, ne canavar? Bele şey yoxdur!" — deyib, -" Men sadece sehv etmişem, hamı sehv edir", — deye özüne teselli vermekdir. Teselli ise, veziyyeti yumuşaldır, amma deyişmir.


İçindeki canavarsa gülür, üreyin ise bu yandırıcı gülüşden qulaqları «yanır», he mehz yanır, çünki qulaqları çoxdan tutulmuşdu.


Canavarla çarpışırsan. Gah o, seni basır, gah sen onu. O, güclüdürse qalib gelir, sen çürüyürsen. Onda sen xestelenmelisen, berk xestelenmelisen. Sen xerçeng tutmalısan. Onda merhemetli ölüm kölge salar. O, gelir, yaxınlaşır, he, eledir, o senin xilaskarındı...


Ne yaxşı ölüm var. Biz insanlar o derecede nankoruq ki, heç ölümün de qedrini bilmirik. Yoxsa canavarla yaşamaq, her gün onun gülüşlerini görmek, her seher " sabahın xeyir", her gece «yuxun şirin olsun» eşitmek, istehzalı baxışlarından qaçmaq, Amman Allah, bu zülümdü. Qaçmaq, amma yerinden terpenmeden, bir millimetr bele mesafe qet etmeden. Yalnız özünü aldatmaq:" Bir bax, bir kilometr, on kilometr, yüz kilometr qaçmışam. Men nece de süretle qaçıram...". Sonra meyus- meyus anlamaq ki:" ...Men nece de gözel yalan danışa

[1] 2 >>