Artıq çox qocalmışdı. Sehheti de yaman pozulmuşdu.Qabırğası yaman ağradırdı. O uzanmış, gözünü bir nöqteye zillemişdi. Düşünür, ele hey düşünürdü. Bu yaşa gelmiş, amma nece gelmiş, ne vaxt gelmiş, bu zaman nece bele süretle ötüb keçmiş, heç hiss etmemişdi. Artıq ona ölümünü gözlemek qalmışdı. Eslinde, o hele de yaşamaq isteyirdi, ölüme hazır deyildi. Ona ele gelirdi ki, 75 il deyil 12 il yaşamış, geri dönüb arxaya baxanda yadına çox az şeyler gelirdi, onları toplayıb bir araya getirende, yadında olduğu günleri toplayanda heç 5 il de elemirdi.Yoxsa, menasız bir ömürmü sürmüşdü? Her halda, bunları düşümek heç bir şey vermirdi ona, növbeti faydasız saatlar demek idi.İndi ona ferq etmirdi menasızdı, ya menalı .yaşadıqları ona eziyyet verirdi. Dörd oğul, üç qız övladı böyütmüşdü. Qızlarından biri 16 yaşı olmamış vefat etmişdi. Ceri- cehizini teze toplamışdı. Amma qısmet olmadı. O dövrde olmazın acılarını çekmişdi. Diger iki qızı ise biri Rusiyada yaşamış (aile qurduqdan sonra oraya yoldaşı ile getmiş ve daha Azerbaycana dönmemişdi), biri ise Zaqulbada yaşayırdı. Arada gelib ona baş çekirdi. Aralarındakı mesafe ele de uzaq deyildi.Oğlanları ise, böyük oğlu İqbal, Namiq, Babek ve Sadiq — her biri aile sahibi idiler. Onu netice sahibi de etmişdiler. Amma ne olsun, netice ve neveleri bir yana, ne oğlanları, ne qızları ona neyinki baş çekmir, heç telefonlada elaqe saxlamırdılar. Onu soruşan onunla maraqlanan yox idi. O tek idi, yalnız idi. Özünü günahlandırırdı. Yeqin düzgün terbiye ede bilmemiş, valideyn haqqı, övlad haqqını onlara aşıra bilmemişdi. Ele deyilse, bes necedi?


Kiçik övladı Sadiq ile yaşayırdı. Oğlu laqeyd idi .Bele baxanda da ki, övladlarının hamısı laqeyd idiler. Qızı Meryem Ruiyada artıq 30 ildir ki, yaşayır. Bu 30 ilde bir defe telefon zengi de etmemişdi. Heç bilirmi ki, o, ölüb, ya qalıb?


Sadiqin yoldaşı ile de münasibeti ele ürek açan deyildi. Gelini ona cavab qaytarar, bir stekan çay qoymazdı qarşısına. Hamı da onları qınayardı :” Bir arvada

[1] 2 3 4 >>