baxa bilmirsiniz” – deyirdiler. En çox dllenen de böyük oğlu idi. Axırda da ki, oğlu bezib onu ele böyük oğlu İqbalın evine getirmişdi. “ Men baxa bilmirem, sen bax, senin de anandı” – demişdi. Diğer oğlu Namiq gelerdi, hamıya ağıl öyrederdi, anasından da 10 man. 20 man alıb çıxıb gederdi. Guya neytraldı, amma öz xeyrini güdürdü ancaq. “Ay ana. Sene baxardım, amma bilirsen de evde ailem de böyükdü, oğlum, gelinim bizle qalır,neveler ses – küy salır, sene yaramaz bizde, hele bir qızlarım da ara bir gelir, qalırlar, evimiz olur delixana, sen döze bilmezsen, yene İqbalın oğlanları ayrı qalırlar, bir özüvüzsüz de. nolacaq, men oğul, o oğul ferqi nedir...?Maa pensiyavı almamısan? Elimde pul yoxdur. Sen canı borc eee… bir 10 manat, çox lazım deyil “. Böyük gelin de fısıldaya – fısıldaya bu terefe keçir :” Buna bax, üz var ee bunlarda, atıblar üstüme, hele gelib bir soyurlarda. Qoyun pul özüne, dava – dermanına qismet olsun da. Gerek menim cibimden çıxsın? İmkan vermirler yaşayasan”.


Qarı bütün bunları görürdü, duyurdu, amma ne olsun, reallıq bu idi. O heç kime lazım deyildi. Gelini ona daralırdı, onun varlığı onlara yük idi. Ecel de gelmirdi ki, camaatın canı qurtara, özünün de.


Axşam oğlu işden gelen kimi, gelin qaş- qabaqla o terefe keçir bu terefe. “Ay arvad, bir zeher getir zeherlenek, sonra de derdin nedi” – oğlu esebileşerdi, “ Yaxşı hambal tapdınız da özüvüze, canım çıxsa da, deyessiniz ki, dur çay – çörek ver sonra ölersen”- deye gelini erine cavab qaytarardı.


Aman Allah, bütün bunlar onun gözü qarşısında baş verirdi, onun qulaqları bunları eşidirdi. Teze -teze özüne gelirdi :” Yox, böyük oğlum ele deyil, o, naxelef çıxmadı” – deye, yeni –yeni üzü gülürdü“O, mene sahib durdu, İqbalım başqadı “. Amma yox, gelin narazı qalmışdı. Düzdü paltarını yuyur, yemeyini verir, hekime aparmış, onu ayağa qaldırmışdılar. Artıq iki ay idi onlarla yaşayırdı. Görünür, gelinin sebri tükenirdi.Açıq –açıq bildirirdi ki, daha döze bilmir.


Babek ise ne et, ne balıq

<< 1 [2] 3 4 >>