idi. Bütün baş verenlerin xaricinde idi. Ne danışır, ne dinir. ele bil bunlar qonşunun anasının başına gelmişdi. Bilmek olmurdu ki, ne fikirleşir.


Sadiq ise, bu iki ay erzinde anası ile maraqlanmırdı. Her gün eve içkili gelir, yatır, seher de durub heç bilen yox idi hara gedir.


Bütün bunları xatırlayır. Ele bil üreyini deşirdiler. Böyük oğlu işle elaqedar Genceye getmeli olur: Oğlanları da orada yaşayırdılar.” Ana, seni aparım bacımgile, uzaq yola çıxmaq olmaz sene, yoxsa aparardım. Gedim gelim bir on günlük işim var orda. Gelib aparacam seni”. O geden olmuşdu. Artıq ay yarım idi gelmirdi. Heç zeng de elemirdi. Arada gelib evine baş çekir, yene Genceye qayıdırdı. Evine baş çekende, ona deymirdi.Qızı :” Ana, İqbala zeng elemişdim, dedi gelin xestelenib, sistem qoyurlar, bir az qalacaqlar oğlugilde, ne bilim ele dedi”. Sonra ses – soraq gelmedi. Mesele aydın idi. İqbal da Sadiqin etdiyini etmişdi. Sadece bir az yumşaq formada. Sadiq İqbalın üstüne, İqbal da qızının üstüne atmışdı onu. İndi de dalınca gelen yox idi. Qarı özüne yazığı geldi. Ağlamğa başladı. Qeher onuboğurdu. Heç ecel de gelmir, ona da lazım deyil. Axı niye hamıondan bezib?


Seher düşündü- daşındı qızına dedi:” Ne qeder küreken qapısında yaşamaq olar? Men getmeliyem. Gedim Sadiqin yanına, nece olsa er evimdi- öz ayrı otağıma, heç onlarla üz –üze gelmerem. Heç biri ile danışmayacam. Tek yaşayacam. Öz otağım, öz televizorum, öz yemeyim, öz içmeyim. Heç birinize eziyyetim deymesin”.


Indi de dediyi kimi, tek idi, tek yaşayırdı. O, tekliye mehkum idi. Heç kim, heç bir övladı onu dayandırmadı, o tekliyi seçende heç biri dillenmedi. Bu taleyin hökmü idimi, onun sehvi idimi… bilmirdi. Gözlerini boşluqdan çekdi. Pencereye yaxınlaşdı. Artıq yaz gelirdi. Novruz yaxınlaşırdı. O soyuq, sert fevral çıxmışdı. Amma onun taleyinde hele de fevral ayı idi. Güneş onu isitmirdi. Bahar onun qapısını döymürdü. eslinde onu sıxan tekliyi deyildi. Övladlarının onu atması idi. Atılmaq, unudulmaq, her kese yük

<< 1 2 [3] 4 >>