Yaşadığımız dünyada insan gözünü hara çevirirse gözelliklerle qarşılaşır. Gördüyü şeyleri böyük zövqle izleyir. Qüsursuz dizayndakı insan bedeni, milyonlarla növ bitki, tonlarla ağırlıqdakı buludların mövcud olduğu ucsuz-bucaqsız sema ve daha neçe-neçe şey ruha zövq verecek gözel görünüşle yaradılmışdır.

Gördüyü şeylerden başqa, diger duyğu orqanlarıyla qebul etdiyi hisler de insana zövq verir: gözel qoxu, dad ve ya gözel ritimli bir musiqi kimi.

Budaqdan sallanan bir meyve, gözel qoxusu ve dadıyla her kesin xoşuna gelir. Hemçinin çiçeyin ferqli tonlardan ibaret rengleri, üzerindeki naxışları zövqümüzü oxşayır ve ya müeyyen bir insanın gözel siması her kes terefinden beyenile biler . Ya da gözel bir ev, son model avtomobil dünyada teleb olunan emteelerdir. İnsan heyatını sürerken bunlar kimi bir çox şeyi beyenib, onları elde etmek isteyer. Lakin bütün bu sayılanlara bir müddet keçdikden sonra çevrilib baxdığında böyük fikir qarışıqlığına düşer. Çünki bu gözellikler menalarını itirmiş, hetta artıq görmek bele istemediyi bir hala çevrilmişdir.

Meselen, meyve, budağından qopardıldıkdan qısa bir müddet sonra yavaş yavaş qaralmağa başlayar, sonra o gözel qoxusunu itirer. Sonra çürüyer ve pis qoxu yaymağa başlayar. İnsan canlı rengleri ve xoş qoxusuyla özünü cezb eden çiçekleri götürüb evine getirer ve vazaya qoyar, ancaq aradan bir-iki gün keçmiş, çiçeklerin rengleri solar, canlılığı, diriliyi iter. 2-3 gün sonra ise çiçekler tamamile qaralmış ve çürümüşdür. Dünyanın en gözel simasına sahib olduğunu düşünen insanı 60 il sonra görsek, onu tanımaqda bele çetinlik çekerik. O gözel insan yaşlanmış, üzü qırışlar içinde qalmış, saçları dümağ olmuşdur. Bir sözle evvelki gözelliyinden eser-elamet qalmamışdır. Ev köhnelmiş, avtomobil ve modeli köhnelmiş, müeyyen qisimleri ise çoxdan paslanmağa başlamışdır. Netice olaraq dünyada insanın etrafında gördüyü her şey qısa zamanda dağılmağa meyl edir.

Bu, çox insana "tebii bir proses" kimi gelir. Halbuki burada çox derin

[1] 2 >>