‘Gözleme dönmeyecek' dedi.
Cavab vermedim.
Üzüne baxdım, menalı olmayan üzüne.
Pis bir xeberi vererken bir insanın nece de bele soyuq reftar ede bildiyini heç anlaya bilmemişdim.
Elece baxdım...
Belke de menasız baxışlarım.
Belke de bir şeyi gözlediyimi hiss etdirecek bir baxış...
Onu vecime almadığını görende tekrar etdi:
Gözleme dönmeyecek..



Bilirdim dönmeyeceyini.
Gedenlerin ‘dönecem' vedlerini dönmemek üzre getdiklerini bilirdim.
Bilirdim, terk etmenin gedenlere xoş geldiyini.
Gedenin getdiyi yere öyreşdiyini bizi unutduğunu bilirdim..
Belke de gedene deyil, qalana düşürdü kederlenmek.
Kederlenmekmi?
Yoxsa men heqiqeten kederli idimmi?
Nece olar!
Heyatımın en gözel saatlarını men bu qehve masasında keçirdim.
Bu o adam şahid idi buna.
‘Gözleme dönmeyecek' deyen, o üzü menasız olan adam.

Yene seslendi stekanlara bir şey doldurarken.
‘Gözleme dönmeyecek'



Baxdım üzüne.
Uzun uzun baxdım.
O mene heç baxmırdı.
‘Gözleme dönmeyecek' deyerken bele baxmırdı.
Her gün saat üçde, qehvenin penceresinden rahatlıqla geleni-gedeni göre bileceyim bu masa, meni görmeye alışmışdı...
Her gün beli.
Neçe il oldu? Neçe il oldu..
Günleri sayılmış neçe iller..
Çayımı önüme qoyarken eyni sözleri zümzüme edirdi.
‘Gözleme dönmeyecek'

Ne deye bilerdim.
İlk gün bura geldiyimde, elinde nimçesi sağa sola qaçan bir cavan idi.
İndi ise üzünde yüngül bir gülümseme, ağır addımlar atmağa diqqet gösteren yaşı ötmüş bir insan.
İllerce eyni şeyi söylemekden bezmedi.
‘Gözleme dönmeyecek'
Söylediklerine diqqet bele etmirdim..
Qoymurdum ki. onun sözleri menim qelbime deysin..
O her seher mene yaxın geldiyin de, çayımı her defe masanın üzerine qoyduğundan eyni sözleri tekrar edir..








Gözleme dönmeyecek..
Dönmeyecekdi.
Elbetde bilirem.
Hansı geden dönmuş ki.
fikirleşirem...
Her gün bir ümidle gelirem..
Her gün dönecek deye düşünürem..
Her gün onun sesini eşidecem deye gelirem..
Amma ki. bu insanın sözlerini eşidirem..
Gözleme

[1] 2 >>