HEÇ NE EBEDİ DEYİL,



HER ŞEY MÜVEQQETİDİR....





Heyatın özü olduğu kimi, içindeki heç bir şey de ebedi deyil. Biz de bu heyatın qonaqlarıyıq. Kimimiz çox qalırıq, kimimiz de az. Her birimiz evvel axır neden yaranmışıqsa o na da qayıdırıq.



Bu dünyada her bir şey müveqqetidir. Sevincimiz, kederimiz, nifretimiz, sevgimiz, aldığımız nefes bele... çünki o da bir gün tükenecek...



Heyat beşikle, mezar arasındakı sınaq müddetidir ve heç de her kes bu sınaqdan layiqince çıxmağı bacarmır.



İnsan her zaman xoşbextliyi hardasa, nedese axtarır, lakin başa düşmür ki, YAŞAMAQ ÖZÜ XOŞBEXTLİKDİR.



İnsan daima çalışır..Neyise bir şey elde etmeye çalışır.

Lakin bu dünyada ona ne qalır göresen? elbette ki heç ne! Bir gün özü de heç olur...



Niye insan yalnız sehv edenden sonra sehvini başa düşür?



Niye insan elindekileri vaxtında deyerlendirmeyi bacarmır?



Niye kiminse yoxluğunu hiss eliyenden sonra onun qedrini bilirik?



Hem de en maraqlısı odur ki, ekseriyyetimiz bunu derk ede- ede edirik.



Amma niye? Bu insan psixologiyasından ireli gelir yoxsa....?



Ele bir insan yoxdur ki, o, ”kaş” sözünü işletmesin. Her birimizin heyatında “kaş”lar istenilen qederdir. Üze vurmasaq da, peşman olduğumuz, heyfslendiyimiz çox şey olub. Amma ne fayda? Zamanı geri qaytara bilerikmi?

Neyise deyişe bilerikmi?



Her gün insan üçün yeni bir heyatdır. Bu heyatdan da zövq almaq üçün qarşıda bir meqsed olmalıdır. Prinsipsiz, meqsedsiz bir heyat bir heçdir çünki... yaşanmış bir boşluqdur sadece..



Deyildiyi kimi, heyat fani, ömür qısa, eşq yalan...



Ömrümüz qısa olsa da, unutmayaq ki,





YAŞADIĞIMIZ HER AN BİR ÜMMANDIR.