Yalnız bunu söyleyib susmaq isteyerdim...
Ebedi olaraq susmaq.
Çünki canım ağrıyır...
Danışdıqca, arzuladıqca, darıxdıqca, en pisi yaşadıqca canım ağrıyır."
Ruhumu yandırdıqdan sonra indi de damarlarımda gezen sensizliyin ağrısımı?
O ağrını yatırtsın deye sığındığım, amma sevgini oradada hemişe amma hemişe itirdiyim soyuq yuxularımımı?
Otağımın tavanındakı yoxsulluğumu ve kimsesizliyimi xerc edib içine doldurduğum o derin, o sonsuz çatlaqların altında ,sen, deye her gece qoynuna girdiyim o vaxtsız ölümlerimimi?

Seni yollar terefinden, şeherler terefinden uzağından sevdim.
Seni sözler terefinden, şeirler terefinden yaxınından sevdim.
Seni, dünya üzerinde sanki ilk defe menim üçün qelemi eline alıb yazdığın mektublar terefinden sevdim.
Seni ümidsizce, xeyallar terefinden sevdim.
Unutmanın en ağırı unuda bilmeden unutmaqdır.
Anlamadınmı artıq, varlığım sene acı vermek üçün deyil, yalnız seni seve bilmek üçün yaşadım men...
hele seninle keçireceyim anların telaşıyla ,tüketmek kimi yaşayıram sensiz keçen günlerimi...
Seninle keçen zaman bir daha tekrarı mümkün olmayan, bir melodiya kimi menim üçün.
Ele yığılmısan ki içimde...
Seni yaşamaqla bitirmem, seni adileşdirmem mümkün deyil.
İçime çekdikce çoxalırsan...
Sen hara gedirsen get. Menim başqa gedecek bir yerim yox.
Menim senden başqa gerçeyim yox. Sende yaşayıram men yalnız.
Senin üreyinin torpaqlarında yaşayıram men. Meni mensiz buraxma olarmı...."