Aişe (radıyAllahu anhe) soruşdu: — Size Peyğemberden ve özümden danışımmı? Biz: Beli!- dedik. Aişe (radıyAllahu anhe) buyurdu: — Peyğember (sallAllahu aleyhi ve sellem) menim növbem olan gece yanıma geldi. Gelen kimi de çiynine atdığı yun parçanı yere qoydu, ayaqqabılarını çıxarıb ayaqlarının yanına qoydu. İzarının bir terefini açıb döşeyin üstüne sererek uzandı. Sonra, menim yuxuya gedeceyimi zenn etdiyi ana qeder gözleyerek, sakitce libasını götürdü. Qapını yavaşca açaraq evden çıxdı ve onu sakitce örtdü. Paltarımı başımdan keçirerek büründüm, izarımı da geyinib onun ardınca getdim.



Nehayet, Peyğember (sallAllahu aleyhi ve sellem) Beqi qebristanlığına çatdı. Ayaq üste bir xeyli duraraq ellerini üç defe yuxarı qaldırdı. Sonra geriye döndü ve men de döndüm. O, (sallAllahu aleyhi ve sellem) süretle gedirdi, bu sebebden men de sureti artırdım. Sonra Peyğember (sallAllahu aleyhi ve sellem) qaçmağa başladı, men de qaçdım. Nehayet, men onu ötüb eve girdim. Men yatana yaxın O (sallAllahu aleyhi ve sellem) da eve daxil oldu ve menden soruşdu: — Ye Aişe, ne olub, tenginefessen? Men dedim: — Bir şey olmayıb! Rasulullah (sallAllahu aleyhi ve sellem) dedi: — Ne olduğunu mene xeber ver, onsuzda Lütfkar ve Xeberveren Allah mene xeber verecekdir! Men: — Ye Rasulullah! Atam-anam sene feda olsun! –dedim ve ehvalatı ona danışdım. Rasulullah (sallAllahu aleyhi ve sellem) soruşdu: — Qarşımda gördüyüm insan qaraltısı sen idinmi? Men dedim: — Beli! Buna göre Peyğember (sallAllahu aleyhi ve sellem) meni köksümden bir defe iteledi ve bu hereketi ile meni sarsıtdı. Sonra soruşdu: — Allah ve Peyğemberinin sene zülm edeceyinimi zenn etdin? Men dedim: — Beli! Sonra soruşdum: — İnsanların gizletdiyi her şeyi Allah bilirmi?- Rasulullah (sallAllahu aleyhi ve sellem) buyurdu: — Beli!
Muslim, 974/103; Nesei, 3973-3974; Ehmed, 6/221; Abdurrazzeq, 6712; Albani, 231-232

Şeyxul İslem İbn Teymiyye (rahimehullah) bu hedisi şerh ederek buyurur: — Göründüyü kimi, möminlerin anası olan Aişe

[1] 2 >>