Xestexananın baş hekimi amansız bir xesteliye tutulmuşdu.
Xaricde müalicesi mümkün ola bilerdi, lakin bütün hekim yoldaşları onun sefere döze
bilmeyeceyi mövzusunda hemfikir idi. Çaresiz bir möcüze gözleyirdi her kes.
Bu zaman haradan xeber aldığı bilinmeyen genc bir hekim geldi ve onu yaxşı ede bileceyini söyledi.
Emeliyyat müveffeqiyyetle neticelenmiş, başhekim de narkozun tesirinden xilas olmağa başlamışdı.
Ancaq bir atanın övladına göstere bileceyi qayğı ve sevgiyle genc hekimin elini ovucunun içine götürerek danışmağa başladı;
«Allah razı olsun övladım. Sen mene narkoz vurduğunda tesirini gösterene qeder,
bir zamanlar eynile menim de senin kimi genc bir assistent iken etdiyim bir yaxşılıq geldi ağılıma.
Bir ana gelmişdi xestexanaya. Doğum etmek üzre idi.
Ultrasonda uşağın iki qıçının da şikest olduğunu görünce, onun bele yaşamasındansa
ölmesinin daha yaxşı olacağını düşünmüşdüm. Amma ürek atışlarını eşidikde döze
bilmedim ve doğulmasına qerar verdim. Sağlam ehali planlaması behanesiyle bir çox cana
qıyan sistemin inadına iki qıçı şikest olan o uşağın yaşamasına vesile oldum.
Allah heqiqeten heç bir yaxşılığı qarşılıqsız buraxmır balam. İnşallah mene etdiyin bu yaxşılığın da qarşılığını görersen.»
Genc hekim yaşlı başhekimin gözlerine ancaq bir övladın baxa bileceyi sevgiyle baxaraq,
yene eyni şefqetle elini başhekimin elinden yavaşca çeker.
Şalvarının paçalarını sıyıraraq dizlerinden aşağısı protez olan iki qıçını göstererek;
Beli… Allah heç bir yaxşılığı qarşılıqsız buraxmır; qurtardığınız o uşaq men idim!..” deyer.