Qarlı, çovğunlu bir qış gününde evimizin qapısı döyüldü. Qapını açanda qarşımda nimdaş paltarlı, cırıq paltolu iki uşaq vardı. Evde köhne qezet olub olmadığını soruşdular. İşim çox idi. Evvel yox demek istedim. Gözüm ayaqlarına sataşdı ve susdum. İkisinin de ayağında köhne ayaqqabı vardı ve ayaqları islaqdı. “İçeri girin size isti kakao verim!” – dedim. Heç danışmırdılar. Xalçanın üstünde islaq ayaqlarının izi qalmışdı. Kakaonun yanında yağ, mürebbe, çörek verdim. Onlar sobanın yanında çöreklerini yeyerken men de işlerime davam etmek üçün metbexe getdim. Amma bir müddet sonra otaqdakı sessizlik diqqetimi celb etdi ve başımı otağa doğru uzatdım. Kiçik qız elindeki fincana baxırdı. Oğlan mene dönüb, “xanım siz varlısınız?” – deye soruşdu. “Varlıı? Yox!” - dedim. Qız elindeki fincanı diqqetle nelbekisine yerleşdirdi ve “sizin fincanlarınız nelbekilerinizle destdir” – dedi. Sesindeki aclıq qarın aclığına benzemirdi. Sonra uşaqlar qezetlerini alıb bayırdakı soyuğa çıxdılar. Heç çox sağ ol da demediler. Amma buna ehtiyac yox idi. Çünki mene çox şey öyretdiler. Bişirdiyim yemeyin dadına baxdım. İsti ve dadlı idi. Yaşamaq üçün evimiz, heyat yoldaşım, aylıq qazancımız var... Stulları sobanın qarşısından götürüb yerine qoydum. Uşaqların palçıqlı izleri hele de xalının üstünde idi. Silmedim. Silmeyeceyem de. Çünki nece zengin olduğumu unutmaqdan qorxuram...