-Gecenin en qaranlıq vaxtı bütün insanlar ve qarışqalar öz yuvalarında yatrdılar. İnsansızlıqdan qapsını toz basmış mescid kimsesiz küçelerin derin qaranlığında, ebedi sükutunda tenhalıq yuxusunda idi. Qeribe bürkü vardı. Şeherin yuxusunda qeribe bir hürkü hiss olunurdu. Gündüzler bezenen, süslenen, daranan, geceler ise bütün suni bezekleri cıxarıb yataqlarnda uyuyan esl simalarında eybecer olan gözelçelere benzeyirdi. Heç bir canlı derin sukutu pozmaga cesaret etmezdi amma cesaretli kes addımı sesleri eşidildi. Qara libasına bürünmüş bu yad qaranlığa qarışaraq addımlayırdı. Qara uzun paltarı yer ile sürünür, sanki bütün zülmeti özü ile dartıb aparırdı. Yavaşca mescidin qapısını acid Qapı tükürpedici ses cıxardı. Bu mescidin çekdiyi “ah” idi. Axırkı onu yada salan olmuşdu amma bu sevinc ahı bir an içinde qem feryadına çevrildi. Mescidin qonağı vardı amma bu qonağ heç gözlenilmirdi de, Qara uzun libasına bürünmüş qaranlıqdan seçilmeyen bu simada qan rengli iki göz parlayırdı. Bu şeytan idi…
Sonra Şeytan Mescidin çirkli xalçasına, reflerdeki toz basmış Quranlara, köhne minbere baxdı. Bu menzere onu dehşete getirdi. Sonuncu defe Mescide girende yüzlerle, minlerle Müselman ona o, qeder lenet yağdırmışdıkı çıxış yolu tapmayıb minareden atılmış ve üç gün özüne gele bilmemişdi. İndi ise boş Mescide baxır ve duşmenlerne yazığı gelrdi. Biraz ireliledi, üzünü Qibleye tutdu ve diz çökdü. Ellerini açıb duaya başladı:
-Ey uca ve qüdretli Allah-Teala sene dua etmediyim 1000 il oldu. Özün bilirsen senin rizan üçün nece darıxmışam. Keçmiş vaxtları xatırlayıram Cebrayl, Mikayl, İsrafil, Ezrayl yadma düşür. Sene etdiyim ibadetler yadıma düşür. Men sene her kesden yaxın olmuşdum xoşbext idim ve sonra insanı yaratdın ve men günaha batdım, Böyük günaha. Meni oradan qovdun cehennemi qismet etdin. Yox, men tövbe etmeye gelmemişem, sözümüz sözdür! Sözümüz sözdür qiyamete kimi insanları senin yolundan çıxaracağımı ved etmişem, sende mene vaxt verdiyini söz vermişdin amma indi her şey

[1] 2 >>