Mömin bende bu dünyadan köçüb axirete qovuşanda onun yanına semadan ağ üzlü melekler gelirler.
Onların üzü güneş kimi parıldayır, ellerinde cennet kefenleri, xoş etirli cennet hanutu (balzam, mumiya) olur.
Gözle görünen bir mesafe uzaqlığı qeder ölmüş adamdan aralı otururlar. Bundan sonra ölüm meleyi (gelib onun başı üstünde oturaraq deyir: «Ey xoş nefs, Allahdan bağışlanma ve razılıq qazanmaq üçün üze çıx!» Nefs xaric olur, tuluğun ağzından su kimi axır. Ölüm meleyi onu bir an bele elinde saxlamayıb derhal o biri meleklere verir. Onlar nefsi (hemin ruhu) ellerindeki kefene bürüyürler, ona hanut vururlar. Bundan sonra nefsle birlikde göye qalxırlar. Meleklerin qarşısından keçerken, onlar deyirler: «Bu xoş ruh kimdir?» Deyirler: «Filankes oğlu filankes». Onun dünyada daşıdığı en yaxşı adları sadalayırlar ve onunla dünya semasına çatırlar. O, sema qapılarının açılmasını teleb edir ve onları açırlar. Her bir semada yaxın adamları onunla vidalaşır ve onu növbeti semaya yola salırlar. En axırda onlar yeddinci göye çatırlar. İzzet ve Celalet sahibi Allah buyurur: «Menim bendemin mektubunu möminlerin ruhlarının yerleşdiyi bu yeddinci göyde yazıb onun cesedi ile yere gönderin».




İki melek gelib oturur.


Deyirler: «Rebbin kimdir?» Deyir: «Rebbim, Allahdır!»
Deyirler: «Dinin hansıdır?» Deyir: «Dinim İslamdır».
Deyirler: «Peyğemberin kimdir?» Deyir: «O, Allahın resulu Muhammed (s.a.s)-dir».
Deyirler: «kitabın hansıdır?» Deyir: «Qurani Kerim oxudum, ona iman getirdim ve onu tesdiqledim».
Semadan çağırış sesi gelir: «Menim bendem haqqı dedi. Onu cennete yerleşdirin, cennet qapısını onun üzüne açın. Onun bedeninden xoş iy gelir. Onun mezarı göz gören mesafe qeder genişlenir. Onun yanına xoşsifet, gözel geyimli, xoş etirli bir adam gelib deyir: «Seni sevindirecek kesin müjdesini ver. Bu, sene ved edilmiş gündür». O soruşur: «Sen kimsen? Senin sifetin xeyirden xeber verir». O adam deyir: «Men senin saleh emelinem». O ise deyir: «Ya Rebb! Mene bir an imkan ver,

[1] 2 3 >>