Heyecanlıydı… Yata bilmirdi… Bütün geceni yerinde uzanıb gözlerini tavana zillemişdi. Verdiyi qerarı düşünürdü. Anası onun Feride qoşulub qaçdığını bilende ne edecekdi?.. Yeqin ki, ağlayacaqdı. Başqa elinden ne gelirdi ki… Qardaşı esebleşecek, evde her şeyi bir-birine qatacaq, siqareti siqarete calayıb anasının üstüne cumacaq, «Sen qudurtdun qızını, sene neçe defe dedim ki, ona nezaret ele… Men seher gedib axşam gelirem, xeberim olmur, bes sen hara baxırdın? Papağımızı soxdu yere! Öl ay Terlan öl, bacın qoşulub qaçdı...» deyecek. Anası da heç ne demeden ele hey susaraq ağlayacaq… Arada da «Allah meni öldürsün, bu ne gün idi men düşdüm, ay Allah, menim günahım ne idi ki, bu qız bele terbiyesiz oldu» — deyib ağlayacaq…

O, bu sehneleri kino lenti kimi gözünün önünden keçirtdi. Özü de hiss etmeden gözlerinden axan yaş damlaları balışını islatdı. Sabah o sevdiyi insana qovuşacaq. Onlar artıq öz geleceklerini, toylarını, her bazar bir yerde gezmeye gedeceklerini, hetta övladlarının adını bele deqiqleşdirmişdiler — oğlan olsa adını Ramal, qız olsa Nuray qoyacaqlar. Her şey onun istediyi kimi olacaq. Bes niye o bele narahat idi? Evvel-axır onsuz da anası onu bağışlayacaq… Yox, ele Aytenin ilk zenginde anası onu bağışlayacaq. Bir neçe ay sonra da yeqin ki, qardaşı Terlan onu Feridle birge evine devet edecek, hediyye verib, xoşbext olun deyecek. Her halda o bele düşünürdü...

Atasını 6 il önce avtomobil qezasında itirmişdi. Hemin gün heyatında ilk defe esl itkinin ne olduğunu duymuşdu. Çünki onu bu heyatda heqiqeten seven yegane insan atası idi… Her şey alt-üst olmuşdu sanki… 16 yaşlı Aytenin universitete hazırlaşdığı vaxtda bele itki onu derslerden de uzaqlaşdırmışdı. Ancaq dostlarının ve müellimlerinin kömeyi ile atasının en böyük arzusunu yerine yetirmek üçün yeniden bütün gücünü derslere yöneltdi ve sonda öz isteyine nail oldu: Pedoqoji universitete qebul olmuşdu. Ele atasının da en böyük arzusu qızını müellime kimi görmek idi. Görmek nesib olmasa da Ayten o isteyi

[1] 2 3 ... 7 >>