Bir az da diqqetle baxdı. He, özüdür, Gülerdir... Yanında bir oğlan da var idi. Elini-qolunu oynada-oynada nese danışırdı, Güler ise gülümseyirdi.
Üzünü çevirib getdi.
Evde otağına qapandı.
“Demek,Güler vefasız çıxdı. Demek sevdiyin birini unutmaq bu qeder asan imiş.”
Indi neylesin? Özünü öldürmeyi de xeyalından keçirtdi. Amma yox, özünü ne üçün öldürür? Güler kimdir ki, özünü ona göre öldürsün? O unudub, lap yaxşı, Harun da unudar. Burda ne var ki?! Gülerle, ya Gülersiz, yaşamaq lazımdır. Evveller Güler yox idi, o yaşamırdı? İndi de yaşayacaq. Kim deyib ki, “unudulanlar unudanları heç vaxt unutmur”? Ele unudur ki... Unudur, lap o yana da keçir. Sadece özünü silkelemek ve heyata tezeden başlamaq lazımdır. Vessalam.
Harun da bele eledi.
Özünü lap quş kimi hiss edirdi...
Hamama gedib güzgüde özüne baxdı. Nece de deyişilmişdi... Az qaldı ki, özünü tanımasın. Üzünü qırxdı. Anasının yanına geldi.

- Yemeye bir şey ver de... Qarnımda toy-bayramdır.
- Yaxşısan?
- He, ne olub ki, mene?
- Heç, ele-bele...
Yemek yeyende Feride soruşdu:
- Harun, haçan evlenirsen?
- Haçan isteyirsen?
- Tez, lap bu yaxımlarda.
- Tez isteyirsense, tez de olsun.
- Kimi alım seninçün?
- Kimi isteyirsen.
- Ciddisen?
- He.

Feridenin sevincinin heddi-hüdudu yox idi. “Tezlikle qız tapmaq lazımdır. Haruna ne var ki? Bir de gördün dedi ki, evlenmirem.”- deye öz-özlüyünde fikirleşen Feride yemeyini yarımçılıq qoyub qohum-qonşudakı qızları yadına salmağa başladı.

Iki günün içinde Harun yene evvelki Harun oldu. Bu ani deyişiklikden Ferrux da çaşmışdı.

- Harun, nese olmayıb?
- Yox, heç ne.
- Bele birtehersen e...
- Sene ele gelir. Hemişeki Harunam da... Buynuz-zad çıxartmamışam ki.
- Gülerden ne xeber?
- O söhbeti bağlayıb atmışam arxive. Menim üçün teze, Gülersiz heyat başlayır.
- Yeni onu yadından çıxara bileceksen?
- Artıq çıxartmışam. O meni istemir, men onu dünenden istemirem. Çox lazımdır mene. O qeder qız var ki, Gülerden de yaxşı.
- Güler kimisi de var?
-

<< 1 2 [3] 4 5 >>