şeir yazılmış vereq var idi. Xett Harunun xetti idi. Ferrux maraqlanıb oxudu:



Sene vefasız dilberim demirem ki, havayı.
Sevmemişem, sevmerem de men senden savayı.
Çox tufanlı yol keçmişdik, uçurumlu, dolayı.
Amma menzile çatmadıq, yarı yolda qırıldı.
Deme her şey ebes idi, deme her şey nağıldı...

İndi menden ayrıldığın bir neçe aymı, ilmi?
Menim neler çekdiyimi gören qelbin bilirmi?
O günler heyatımızın xoş günleri deyilmi?
Menim üçün zehmet ile qazanılmış qızıldı.
Deme her şey ebes idi, deme her şey nağıldı.

Biz heç vaxtı olmamışıq ucuz eşq düşkünleri,
Bir yerde yol axtarmışdıq, açmışdıq düyünleri.
O canüzen, o hesretli, o hicranlı günleri,
Deme daha unutmuşam, deme keçmişde qaldı,
Deme her şey ebes idi, deme her şey nağıldı.

İnan sene bağlanmışdı her arzum, her dileyim.
Deyirdim ki, tekce sensen umacağım, kömeyim.
Mehebbetden ilham alan pöhre idi üreyim.
Kökünden qopardıb atdın, xezan kimi saraldı.
Deme her şey ebes idi, deme her şey nağıldı.

Bu sevgini özün üçün saysan da qüsur indi,
Bu mehebbet meleklerin gönderdiyi nur idi.
Qoruduğum, saxladığım berq vuran büllur idi.
Sen ise sındırdın onu, parçalandı, dağıldı.
Deme her şey ebes idi, deme her şey nağıldı



Ancaq indi Ferrux tam aydınlığı ile başa düşdü ki, Harun içinde neler çekir. Demeli, Harunun dediyi kimi, Güler meselesi qurtarmayıb. O hele indi-indi başlayır...
Ferrux şeiri yerine qoydu ve Harun qayıdanda ona heç ne demedi.
Axşam baş redaktor işçileri yığıb iclas keçirtdi. Harun tezlikle getmek isteyirdi, tez-tez saatına baxırdı, fikri-zikri Gülerin yanında idi.
Iclas xeyli çekdi. Düzüne qalsa, iclasda neden danışıldığından Harunun xeberi yox idi, qulaq asmamışdı. Yaxşı ki, ona sual verib fikrini öyrenmek istememişdiler, yoxsa biabır olacaqdı.
Harun redaksiyadan çıxanda hava qaralırdı. Saata baxdı. Gec idi. Güler bu vaxtacan çoxdan eve çatmış olar. Iş yerine getmek ebesdir. Yaxşısı evlerine getsin.
Gülergilin evlerinin harda olduğunu bilirdi. Amma ora da

<< 1 [2] 3 4 >>