getmemişdi. Birinci defe idi. Gelib binanın qabağında dayandı. He, çatdı. Indi ne etsin? Qapını döyüb demeyecek ki, salam, men Gülerin köhne sevgilisiyem, onunla barışmağa gelmişem. Bu lap ağ olar. Hem de Gülerin evde olduğu ne melumdur? Yaxşısı getsin. Sabahı Allah elinden almayıb ki... molla Nesreddin demişken, sabahlar qurtarmır. Sabah da iclasdan-zaddan olmasa, gedib canrahatlığı ile danşar.
Harun getmek isteyirdi ki, yanından bir qız keçib bloka girdi. Gülere yaman oxşayırdı. Belke ele Gülerin bacısıdır? Görüşlerden birinde Gülerin –“bacımın bundan xoşu gelir”- dediyi yadına gelirdi. Belke ele bu qızdan Güleri soruşsun. Iş orasındadır ki, heç onun adını da bilmir. Onu nece çağırsın? Baldız? Yox, hele tezdir, bir de heç bilmir ki, baldızı olacaq, ya yox.
Harun fikirleşenecen qız da gözden itdi. Eşşi, yaxşısı sabaha qalsın. Axşamın xeyrinden sabahın şeri yaxşıdır.


Yaxşı ki, bu gün iclas olmadı. Olsaydı da, Harun çetin ki, dayanaydı.
Gülerin iş yerine geldi. Saata baxdı. Gülerin işden çıxmağına hele iyirmi beş deqiqe qalmışdı. Gözlemeyib neyleyecekdi ki?!
Iyirmi beş deqiqe Haruna iyirmi beş il kimi göründü. Ele bil, saatın eqreblerinden daş asmışdılar, eqrebler gec fırlanırdı, vaxt gec keçirdi, Harunun üreyi üzülürdü. Hemişe neyise sebirsizlikle gözleyende bele olur.
Şükür, vaxt keçdi, saat tamam oldu. Işçiler iki-bir, üç-bir çıxmağa başladılar. Hamı getdi. He, yaxşı, bes Güler hardadır? Güler axı çıxmadı.
Beş deqiqeden sonra idareden bir qız çıxdı. Tek idi. Harun qızı üzden tanıyırdı, Gülerin refiqesi idi. Amma adını bilmirdi. Yaxşısı bundan soruşmaqdır.
- Bacı, bağışlayın, olar bir söz soruşum?
- Buyurun.
Qız Harunun üzüne baxdı ve deyesen o da Harunu tanıdı, bi-iki defe görmüşdü. Bir anda qızın gülümseyen çöhresi deyişdi. Nedense Haruna ele geldi ki, qız indi öz-özlüyünde -“Gülere yazığın gelmedi? Adam da o cür qızı incider?- deye fikirleşdi.
- Men Güleri soruşacaqdım. Işe gelmeyib?
- Yox, Güler dünen öz hesabına mezuniyyet götürüb.
- Neçe

<< 1 2 [3] 4 >>